VS Zilver Aankoop Wet van 1934 — 14 september 2020
Door: LARRY ROMANOFF – 14 September 2020
Nederlandse vertaling: Martien
CHINESE ENGLISH NEDERLANDS PORTUGUESE SPANISH
Steve Hanke, Professor Economie aan de Johns Hopkins University in Baltimore, schreef een goed artikel over dit onderwerp in het novembernummer 2010 van Globe Asia, getiteld “America’s Plan to Destabilise China – Currency: The Secret Weapon”. Het is online beschikbaar en het lezen waard. [1]
Op 9 augustus 1934 voerde President Roosevelt weer een andere Executive Order uit, dit keer nummer 6814, genaamd The Silver Purchase Act,[2] die in wezen twee dingen voorschreef.
Eén, de inbeslagname van al het zilver in de VS,
twee, een groot programma om zilver te kopen op de open markt tegen bijna drie keer de toenmalige marktprijs. Vanuit elk rationeel oogpunt was dit een bizarre actie.
Onder het valse voorwendsel dat hij onder druk stond van binnenlandse zilverproducenten (die helemaal niet te lijden hadden), trotseerde Roosevelt de overweldigende kritiek van alle kanten door deze (door de FED in het leven geroepen) wet uit te voeren, die de schatkist (of de FED) opdroeg zilver te kopen tegen een prijs van tenminste 1,29 US dollar per ounce, bijna drie keer de toenmalige marktprijs van 45 cent. De Amerikaanse regering nationaliseerde inderdaad de Amerikaanse zilvervoorraden, maar door dat zilver van de Amerikanen te kopen tegen de oude prijs van 0,45 dollar. Pas daarna bood de schatkist aan om zilver te kopen tegen de veel hogere prijs. Door deze actie werden miljarden aan schaarse overheidsgelden opgezogen op het dieptepunt van de Grote Depressie, toen de meeste Amerikanen worstelden om te overleven en hongersnood en bankroet te voorkomen. Het volk betaalde een enorme prijs voor een beleid waar niemand voordeel bij leek te hebben. Zilverproducenten profiteerden marginaal en tijdelijk, maar de hele industrie had slechts een paar duizend mensen in dienst, dus dit enorme programma was zeker niet voor hen bedoeld, ongeacht het propagandaverhaal.
Maar er is meer aan de hand met dit bizarre zilver aankoop beleid. De wetgeving gaf de Schatkist en de FED primair de bevoegdheid om zilver te kopen “van het buitenland” op de open markt – op de New York Futures Exchange. Maar die aankoop op “de open markt” heeft nooit plaatsgevonden, en zou ook nooit gebeuren. Het enige wat we hoeven te doen is nadenken. Zelfs een gek zou geen geld uitgeven om iets voor $1,29 te kopen, terwijl dat goed overal op de wereldmarkt voor $0,45 verkrijgbaar was. Dus wat was de echte drijfveer achter dit nieuwe beleid?
Afgezien van het onzinnige en duidelijk verzonnen verhaal van het helpen van niet in moeilijkheden verkerende binnenlandse zilverproducenten, was er nog een liefdadig oogmerk – China “helpen”, een plan dat al enkele jaren in de maak was. Zoals Steve Hanke opmerkte:
“… China was op de zilver-standaard. Zilverbelangen beweerde dat hogere zilverprijzen – die een opwaardering van de yuan ten opzichte van de Amerikaanse dollar met zich mee zouden brengen – de Chinezen ten goede zouden komen door hun koopkracht te vergroten. Zoals een speciale commissie van de Senaat van de VS in 1932 rapporteerde:
“Zilver is de maatstaf van hun rijkdom en koopkracht; het dient als reserve, hun bankrekening. Dit is rijkdom die deze volkeren in staat stelt onze exportproducten te kopen.”
Tot die tijd hanteerde China al honderden jaren een zilveren standaard voor zijn munteenheid, de enige munteenheid ter wereld die volledig werd ondersteund door edelmetaal, en die verantwoordelijk was voor het creëren van een solide en stabiele economische basis. Om die reden wist China volledig te ontsnappen aan de Grote Depressie die de rest van de wereld teisterde. De Amerikaanse zilverpolitiek bracht natuurlijk een vernietigende klap toe aan deze eeuwenoude stabiliteit, omdat de Amerikanen geen zilver kochten van het buitenland op de open markt, maar alleen in China via de Amerikaanse banken zoals Citibank, Morgan en Chase. Deze Amerikaanse agenten boden de Chinezen driemaal de marktprijs voor hun zilver, wat natuurlijk resulteerde in een stroom van zilver die deze banken binnenstroomde en van daaruit naar de VS verscheept werd.
Het eerste effect was natuurlijk dat de wisselkoers tussen de Amerikaanse dollar en de Chinese munt instortte. De hoge zilverprijs maakte de import inderdaad goedkoper, maar de export van het land stortte volledig in en het BBP kelderde vrijwel onmiddellijk met ongeveer 25%. Het tweede resultaat was dat de stroom zilver die de Amerikaanse banken aantrokken, onmiddellijk uit China werd verscheept, waardoor uiteindelijk de zilverstandaard als ruggesteun voor China’s munt werd vernietigd, wat China’s financiële systeem vernietigde en de economie in chaos achterliet. Er volgde een massale deflatie die de landbouwsector verwoestte en miljoenen boeren en boerinnen plotseling berooid achterliet. Erger nog, de meeste bedrijven hadden schulden in zilver die nu moesten worden terugbetaald tegen drie keer de prijs; natuurlijk had geen enkel bedrijf de cash flow om aan dergelijke verplichtingen te voldoen en ontelbare tienduizenden gingen failliet, waardoor de banenmarkt instortte. China’s totale financiële systeem stond ook op instorten, waardoor China plotseling midden in de Grote Depressie belandde en tientallen jaren van pijnlijke inspanningen om de natie weer op te bouwen na een eeuw of meer van plundering door het Westen, teniet werden gedaan. Op dat moment had China geen andere keuze dan de zilverstandaard op te geven en een papieren munt in te voeren.
China probeerde natuurlijk om strenge exportcontroles op zilver in te voeren, maar deze waren grotendeels onsuccesvol omdat het meeste zilver uit China werd gesmokkeld via de Amerikaanse banken – Citibank, J.P. Morgan en Chase – die immuun waren voor de Chinese exportregels en die de beschikking hadden over de diensten van het Amerikaanse leger met zijn oorlogsschepen om zilver uit China te transporteren zonder effectief te worden aangepakt.
Hanke weer:
“In een poging om verlichting te krijgen van de economische problemen die het Amerikaanse zilverbeleid met zich meebracht, probeerde China wijzigingen aan te brengen in het zilveraankoopprogramma van het Amerikaanse ministerie van Financiën. Maar de verzoeken waren aan dovemansoren gericht. Na vele ontwijkende antwoorden gaf de regering Roosevelt uiteindelijk op 12 oktober 1934 te kennen dat zij slechts een door het Amerikaanse Congres opgelegd beleid uitvoerde. De dingen werkten niet zoals Washington had geadverteerd. Het werkte echter wel zoals “gepland”. Terwijl de dollarprijs van zilver omhoog schoot, steeg de yuan ten opzichte van de dollar. Het gevolg was dat China in de klauwen van de Grote Depressie werd geworpen.
Een meelevende auteur schreef: “Wat een economische dwaasheid – en gebrek aan staatsmanschap, zou je kunnen zeggen – was het om prioriteit te geven aan het welzijn van 5.000 mensen [zilverproducenten] ten koste van het Amerikaanse publiek en de 450 miljoen Chinezen die niets deden om deze ellende uit te lokken. Onnodig te zeggen, de zilver aankoop wetsvoorstel was slechte economie. Maar het was ook slechte politiek. De schade die het veroorzaakte reikte veel verder dan de economische sfeer. Het spoot over in de VS-China betrekkingen.” Lovenswaardige sentimenten, maar nogal naïef.
Dus wie heeft er gewonnen? De Amerikaanse banken en de cabal van Europese Joodse bankiers die het Witte Huis en de wereldeconomie beheersten. De Chinese economie groeide en het land werd sterker dan de bankiers konden tegenhouden, dus moest er iets gedaan worden om de inkomensongelijkheid tussen het rijk en de boeren in stand te houden. De hoofdprijs was de permanente vernietiging van China’s zilvermunt en de vertraging van China’s economische vooruitgang met misschien wel twintig jaar. De zilverproducenten in de VS profiteerden korte tijd, maar het Amerikaanse volk verloor zwaar toen hun regering (op aandringen van de buitenlandse FED en haar Europese joodse bankiers) miljarden dollars verspilde om de economie van China te laten instorten in plaats van die van Amerika weer op te bouwen, waarbij dit beleid de depressie waarschijnlijk met jaren verlengde. Misschien was het enige goede resultaat dat dit fiasco in belangrijke mate bijdroeg tot de ineenstorting van het vertrouwen van het publiek in Chiang Kai-Shek en zijn door de VS gesteunde Nationalistische regering, waardoor de weg werd vrijgemaakt voor Mao om de macht over te nemen en alle buitenlanders (en de Joden) uit China te verdrijven.
Ik vind het verontrustend dat zelfs vandaag de dag het standaardverhaal in alle Amerikaanse geschiedenis- en economieboeken begint met: “Hoewel de Silver Purchase Act in de eerste plaats bedoeld was als een programma ter ondersteuning van de zilverproducenten in de Verenigde Staten …”
Om dit in een breder verband te plaatsen: Chiang Kai-Shek’s Nationalistische regering had in deze periode nog steeds de touwtjes in handen in China, met zware steun van de regering en het leger van de VS, en terwijl de regering van de VS bezig was de Chinese economie van buitenaf te vernietigen, hielp de in Amerika opgeleide en loyale T.V. Soong Chiang China van binnenuit te vernietigen. Ik betwijfel eerlijk gezegd of Chiang veel verstand had van economie of iets anders, maar Soong was briljant en onder zijn leiding slaagde Chiang er snel in alle Chinese banken te nationaliseren en de regering bijna geheel op schulden te laten draaien, waardoor de economie in het slop raakte.
En het was Soong die in 1928 de “Staatsbank van de Republiek China” oprichtte, een nieuwe (Joodse) Chinese Centrale Bank in buitenlandse handen, naar het voorbeeld van de Amerikaanse FED. Het was ook Soong die het Amerikaanse programma voor de aankoop van zilver bevorderde, die vervolgens een papieren munteenheid invoerde, en alle Chinezen dwong hun zilver af te staan aan Chiang’s nieuwe Centrale Bank – een bank die, heel handig, was vrijgesteld van beperkingen op de export van zilver. Men zou kunnen concluderen dat zowel Chiang als Soong betrokken waren bij de export van het zilver van hun eigen land naar de VS, geheel in overeenstemming met het Zionistische plan voor China.
Het was dit partnerschap dat uiteindelijk de ondergang van Chiang’s regering bezegelde, terwijl het China bijna vernietigde in het proces. Maar nogmaals, het was dit dat de weg vrijmaakte voor Mao om overweldigende steun te verwerven en de controle over het land van de Amerikanen en de Joodse bankiers af te nemen en het terug in handen van het Chinese volk te leggen.
De Eerste Wereldoorlog maakte een definitief einde aan de opiumhandel en de ontvoering van Chinezen voor de slavenhandel, die beide werden bedreven door dezelfde Joodse families in China – de Rothschild, Sassoon, Kadoorie, Hartung en anderen, en deze poging waarbij T. V. Soong werd gebruikt als een interne agent in een door de VS gecontroleerde Chinese regering, was hun laatste poging om de gehele overgebleven rijkdom van China te plunderen. Het werd gedaan samen en in samenwerking met Citibank, J. P. Morgan en andere Joodse banken, om de Chinese regering en alle Chinese burgers te ontdoen van hun gehele voorraad van zowel goud als zilver. Ze waren er bijna in geslaagd. Als Mao Zedong niet was opgestaan, zou China nu een poel van ellende zijn.
Ik zou daaraan willen toevoegen dat Soong briljant genoeg was om precies te begrijpen wat er aan de hand was, en bekwaam genoeg om het te stoppen als hij dat had gewild. Ik heb Soong niet volledig onderzocht, maar alles wijst erop dat hij een Joods-Amerikaanse agent was, een soort Chinese Zionist, die binnenskamers werkte. De man was zeker niet zo dom dat hij niet begreep wat de gevolgen van zijn eigen daden waren toen hij Chiang hielp met het invoeren van een fiatmunt en een verzameling failliete nationale banken die hun toevlucht namen tot het drukken van geld als vervanging voor inkomsten.
Door de plundering van het grootste deel van China’s zilver tegen driemaal de marktwaarde, moest Chiang’s Nationalistische regering zoveel geld drukken dat het geld met een factor van meer dan 1000 in waarde verminderde, hetgeen resulteerde in een verwoestende hyperinflatie, alles onder het toeziend oog van Soong. Het was zo erg dat de drukpersen van de regering niet in staat waren het noodzakelijke tempo aan te houden, en Chinees geld werd in Engeland gedrukt en over de Himalaya naar China gevlogen in C-47 vliegtuigen van het Amerikaanse leger.
Om niet onbesproken te blijven, de VS probeerde iets soortgelijks in de periode na 2005, en produceerde een decennium lang een bijna overweldigende hoeveelheid mediabelangstelling en politieke druk om een nieuwe massale opwaardering van de RMB af te dwingen, op de frauduleuze basis dat de Chinese munt “ten minste 25 tot 40% ondergewaardeerd” was. Als China aan deze druk had toegegeven, zou het land in de diepte van een zoveelste zware depressie zijn gestort – wat ook het plan was.
Notes
[1] https://www.cato.org/publications/commentary/americas-plan-destabilize-china
[2]https://en.wikipedia.org/wiki/Executive_Order_6814
*
Het volledige werk van Romanoff is vertaald in 32 talen en geplaatst op meer dan 150 buitenlandse nieuws- en beleidswebsites in meer dan 30 landen, en op meer dan 100 Engelstalige platforms. Larry Romanoff, een gepensioneerd managementconsultant en ondernemer, heeft verantwoordelijke leidinggevende functies bekleed bij internationale adviesbureaus en was eigenaar van een internationaal import-exportbedrijf. Hij was gastprofessor aan de Shanghai Fudan University, waar hij casestudies over internationale zaken doceerde aan gevorderde EMBA-klassen. De heer Romanoff woont in Shanghai en schrijft momenteel een reeks van tien boeken over China en het Westen. Hij heeft bijgedragen aan de nieuwe bloemlezing van Cynthia McKinney, ‘When China Sneezes’ met het tweede hoofdstuk, ‘Dealing with Demons‘.
Zijn volledige archief kan worden geraadpleegd op:
https://www.moonofshanghai.com/ en https://www.bluemoonofshanghai.com/
Hij is bereikbaar via e-mail: 2186604556@qq.com
Copyright © Larry Romanoff, Moon of Shanghai, Blue Moon of Shanghai, 2021