PL –Larry Romanoff: Porwanie Hawajów

 

 

Porwanie Hawajów

Larry Romanoff 

ENGLISH   GREEK   ITALIANO  POLSKI   ROMANIAN

               

Trinity

Artykuły 17/08/2023 

• • UWAGA: Ta pierwsza część jest adaptacją artykułu w The Hawaiian Nation.[1]

 

Mało kto wie, że Królestwo Hawajów nadal istnieje jako państwo narodowe, że ma swoich obywateli, wydaje własne paszporty i prowadzi własne stosunki dyplomatyczne. Niewiele osób wie, że Hawaje nie są prawnie stanem USA i że Królestwo od ponad 100 lat próbuje zakończyć nielegalną amerykańską okupację Hawajów. Oto historia.

 

• • Porwanie kraju

 

 

14 stycznia 1893 r. Minister Stanów Zjednoczonych przydzielony do suwerennego i niepodległego Królestwa Hawajów spiskował z niewielką grupą nie-hawajskich mieszkańców Królestwa Hawajów, w tym obywateli Stanów Zjednoczonych, oraz przy nieautoryzowanym wsparciu USA Marynarki Wojennej, aby obalić tubylczy i praworządny rząd Hawajów. Wkrótce potem, uwięziona i poinformowana o ryzyku rozlewu krwi, królowa Liliuokalani została zmuszona do zrzeczenia się kontroli nad swoim królestwem na rzecz rządu Stanów Zjednoczonych. W przesłaniu do Kongresu z 18 grudnia 1893 roku prezydent Grover Cleveland opisał takie czyny jako „akt wojenny, popełniony z udziałem przedstawiciela dyplomatycznego Stanów Zjednoczonych i bez upoważnienia Kongresu” i przyznał, że takimi czynami rząd pokojowego i przyjaznego ludu został obalony.

 

Oszukańcze stworzenie amerykańskiego „państwa”

 

 

„Proces państwowości” dla Hawajów był podwójnym oszustwem. Nie tylko nie zapewnił prawidłowego zestawu wyborów do głosowania, ale zapewnił siłę głosu głównie Amerykanom – a nie samym Hawajczykom. ONZ wyjaśniła, że ​​​​samorząd oznacza dawanie mieszkańcom danego terytorium wyboru, w jaki sposób będą odnosić się do ONZ – integracja, wolne zrzeszanie się lub niezależność. Ten proces samorządności miał na celu zerwanie łańcuchów kolonizacji. Ale zamiast pozwolić na wybory wymagane przez ONZ, Stany Zjednoczone ograniczyły wybór do „integracji”. W 1959 roku postawił przed narodem tylko pytanie: „Czy Hawaje mają zostać natychmiast przyjęte do Unii jako państwo?” Uprawnionymi wyborcami w tym procesie byli obywatele USA, którzy mieszkali na Hawajach przez co najmniej rok. Od amerykańskiej inwazji i aneksji oraz podczas jej 60-letniej obserwacji tysiące wyemigrowało na Hawaje, wielu z armią amerykańską. Wszyscy Hawajczycy, którzy byli lub przyjęli obywatelstwo amerykańskie, mogli głosować. Ale ci, którzy odważyli się ogłosić się obywatelami Hawajów, odmawiając przyjęcia narzuconego obywatelstwa amerykańskiego, nie mogli głosować. I tak Hawaje stały się 50. stanem USA.

 

• • Hawaje nie są prawnie stanem USA

 

 

Łatwo jest znaleźć odwagę niezbędną do poparcia stanowiska moralnego, jeśli jest ono dla nas korzystne. Prawdziwa odwaga moralna przejawia się jednak wtedy, gdy ktoś decyduje się poprzeć to, co jest moralnie i etycznie słuszne, nawet jeśli takie stanowisko jest dla niego niekorzystne. Mieszkańcy Stanów Zjednoczonych znajdują się teraz w takiej sytuacji, zmuszeni do wyboru między stanowiskiem moralnym i etycznym, które niesie ze sobą potencjalne niedogodności, a wspieraniem status quo i koniecznością przyznania się przed samym sobą, że nie są orędownikami sprawiedliwości, za jaką się uważają. Pod koniec tego artykułu sam będziesz wiedział, kim jesteś. Ale rzeczywistość jest taka, że ​​w świecie, w którym narody są tak samo związane rządami prawa jak ich obywatele (jeśli nie bardziej), prawda jest zupełnie inna. Prawda jest taka, że ​​każdy krok na ścieżce Hawajów od suwerennego i niepodległego narodu, przez anektowane terytorium, do państwa, był wykonywany z pogwałceniem praw i traktatów, które wówczas obowiązywały, bez względu na życzenia narodu hawajskiego. Wiele osób, w tym prezydent Grover Cleveland, sprzeciwiało się aneksji Hawajów. Ale w końcu zwykła chciwość i interes wojskowy przeważały nad wszelkimi obawami, moralnymi prawami i legalnością. Prawowity rząd Hawajów został obalony pod groźbą użycia amerykańskiej siły zbrojnej. Hawaje zostały skradzione jej ludowi na korzyść bogatych amerykańskich właścicieli plantacji i interesów wojskowych, a uzasadnienie zbrodni zostało wymyślone po fakcie. ( bez względu na życzenia mieszkańców Hawajów. Wiele osób, w tym prezydent Grover Cleveland, sprzeciwiało się aneksji Hawajów. Ale w końcu zwykła chciwość i interes wojskowy przeważały nad wszelkimi obawami, moralnymi prawami i legalnością. Prawowity rząd Hawajów został obalony pod groźbą użycia amerykańskiej siły zbrojnej. Hawaje zostały skradzione jej ludowi na korzyść bogatych amerykańskich właścicieli plantacji i interesów wojskowych, a uzasadnienie zbrodni zostało wymyślone po fakcie. ( bez względu na życzenia mieszkańców Hawajów. Wiele osób, w tym prezydent Grover Cleveland, sprzeciwiało się aneksji Hawajów. Ale w końcu zwykła chciwość i interes wojskowy przeważały nad wszelkimi obawami, moralnymi prawami i legalnością. Prawowity rząd Hawajów został obalony pod groźbą użycia amerykańskiej siły zbrojnej. Hawaje zostały skradzione jej ludowi na korzyść bogatych amerykańskich właścicieli plantacji i interesów wojskowych, a uzasadnienie zbrodni zostało wymyślone po fakcie. ( Hawaje zostały skradzione jej ludowi na korzyść bogatych amerykańskich właścicieli plantacji i interesów wojskowych, a uzasadnienie zbrodni zostało wymyślone po fakcie. ( Hawaje zostały skradzione jej ludowi na korzyść bogatych amerykańskich właścicieli plantacji i interesów wojskowych, a uzasadnienie zbrodni zostało wymyślone po fakcie. (Powyżej jest flaga hawajska – niepodległego kraju, który wciąż istnieje ).

 

 

Ale rzeczywistość jest taka, że ​​w świecie, w którym narody są tak samo związane rządami prawa jak ich obywatele (jeśli nie bardziej), prawda jest zupełnie inna. Prawda jest taka, że ​​każdy krok na ścieżce Hawajów od suwerennego i niepodległego narodu, przez anektowane terytorium, do państwa, był wykonywany z pogwałceniem praw i traktatów, które wówczas obowiązywały, bez względu na życzenia narodu hawajskiego. Wiele osób, w tym prezydent Grover Cleveland, sprzeciwiało się aneksji Hawajów. Ale w końcu zwykła chciwość i interes wojskowy przeważały nad wszelkimi obawami, moralnymi prawami i legalnością. Prawowity rząd Hawajów został obalony pod groźbą użycia amerykańskiej siły zbrojnej. Hawaje zostały skradzione jej ludowi na korzyść bogatych amerykańskich właścicieli plantacji i interesów wojskowych, a uzasadnienie zbrodni zostało wymyślone po fakcie. (Zdjęcie przedstawia pracowników na polach trzciny cukrowej. Kiedy władzę przejęły Stany Zjednoczone, powszechne było używanie biczów).

 

Rząd Hawajów został obalony 17 stycznia 1893 r. przez stosunkowo niewielką grupę mężczyzn, w większości Amerykanów z urodzenia lub pochodzenia. Przejęli kontrolę nad wyspami przy wsparciu wojsk amerykańskich wysłanych na ląd z okrętu wojennego w porcie w Honolulu. Tej „wyższej sile Stanów Zjednoczonych Ameryki” królowa Liliuokalani w proteście ustąpiła tronu, aby uniknąć rozlewu krwi. Ufała, że ​​rząd Stanów Zjednoczonych naprawi zło wyrządzone jej i Hawajom. Kim była ta grupa amerykańskich mężczyzn i dlaczego obaliła rząd? Krewni Boba Dole’a i cukier. Cukier był zdecydowanie głównym wsparciem wysp, a zyski i dobrobyt zależały od korzystnych traktatów ze Stanami Zjednoczonymi, głównym rynkiem cukru na Hawajach, tworzących silne powiązania gospodarcze. Właścicielami plantacji byli m.in. w większości potomkowie pierwotnych rodzin misyjnych, które sprowadziły religię na wyspy w ślad za statkami wielorybniczymi. Gdy na wyspach pojawiła się własność prywatna, rodziny misjonarskie stały się właścicielami jej znacznej części! Hawaje mają niewiele bogactw mineralnych, więc ziemia była użyteczna tylko dla rolnictwa. W czasach, gdy żaglowce bez lodówki były jedynym środkiem transportu produktów na kontynent amerykański, cukier iw mniejszym stopniu orzechy kokosowe były jedynymi produktami, które mogły przetrwać podróż morską. Hawaje mają niewiele bogactw mineralnych, więc ziemia była użyteczna tylko dla rolnictwa. W czasach, gdy żaglowce bez lodówki były jedynym środkiem transportu produktów na kontynent amerykański, cukier iw mniejszym stopniu orzechy kokosowe były jedynymi produktami, które mogły przetrwać podróż morską. Hawaje mają niewiele bogactw mineralnych, więc ziemia była użyteczna tylko dla rolnictwa. W czasach, gdy żaglowce bez lodówki były jedynym środkiem transportu produktów na kontynent amerykański, cukier iw mniejszym stopniu orzechy kokosowe były jedynymi produktami, które mogły przetrwać podróż morską.

 

 

Ale Stany Zjednoczone w 1826 roku uznały Hawaje za suwerenne państwo i nałożyły zwyczajowe cła importowe na cukier pochodzący z wysp. Zmniejszyło to zyski plantacji cukru. Rzeczywiście, jako obywatele amerykańscy, właściciele plantacji byli zirytowani faktem, że rząd USA faktycznie czerpał większe zyski z ich cukru niż sami właściciele plantacji. Aby uniknąć cła, właściciele plantacji musieli przestać być odrębnym i suwerennym krajem. W 1887 roku, za panowania brata Liliuokalaniego, króla Kalakaua, grupa plantatorów i biznesmenów pragnących kontrolować królestwo zarówno pod względem politycznym, jak i ekonomicznym, utworzyła tajną organizację, Ligę Hawajską. Członkostwo (tylko kilkaset, w porównaniu do 40, 000 rdzennych Hawajczyków w królestwie) był głównie Amerykaninem, kierowanym przez Lorrina A. Thurstona, prawnika i wnuka misjonarza. Ich celem na razie było „zreformowanie” monarchii. Ale to, co było „reformą” dla Amerykanów, było zdradą dla mieszkańców Hawajów, którzy kochali i szanowali swoich monarchów. Należy przypomnieć, że w przeciwieństwie do dziedzicznych władców Europy, dwaj ostatni królowie Hawajów zostali faktycznie wybrani na ten urząd w drodze demokratycznego głosowania. Kalakaua i jego siostra Lili’uokalani byli dobrze wykształceni, inteligentni, biegli w towarzyskich łaskach i równie dobrze znali hawajskie tradycje i ceremonie dworskie. Przede wszystkim byli głęboko zaniepokojeni dobrobytem Hawajów i utrzymaniem niezależności królestwa. Nie widzieli powodu, by rezygnować z niezależności tylko po to, by wzbogacić już bogatych Amerykanów. prawnik i wnuk misjonarz. Ich celem na razie było „zreformowanie” monarchii. Ale to, co było „reformą” dla Amerykanów, było zdradą dla mieszkańców Hawajów, którzy kochali i szanowali swoich monarchów. Należy przypomnieć, że w przeciwieństwie do dziedzicznych władców Europy, dwaj ostatni królowie Hawajów zostali faktycznie wybrani na ten urząd w drodze demokratycznego głosowania. Kalakaua i jego siostra Lili’uokalani byli dobrze wykształceni, inteligentni, biegli w towarzyskich łaskach i równie dobrze znali hawajskie tradycje i ceremonie dworskie. Przede wszystkim byli głęboko zaniepokojeni dobrobytem Hawajów i utrzymaniem niezależności królestwa. Nie widzieli powodu, by rezygnować z niezależności tylko po to, by wzbogacić już bogatych Amerykanów. prawnik i wnuk misjonarz. Ich celem na razie było „zreformowanie” monarchii. Ale to, co było „reformą” dla Amerykanów, było zdradą dla mieszkańców Hawajów, którzy kochali i szanowali swoich monarchów. Należy przypomnieć, że w przeciwieństwie do dziedzicznych władców Europy, dwaj ostatni królowie Hawajów zostali faktycznie wybrani na ten urząd w drodze demokratycznego głosowania. Kalakaua i jego siostra Lili’uokalani byli dobrze wykształceni, inteligentni, biegli w towarzyskich łaskach i równie dobrze znali hawajskie tradycje i ceremonie dworskie. Przede wszystkim byli głęboko zaniepokojeni dobrobytem Hawajów i utrzymaniem niezależności królestwa. Nie widzieli powodu, by rezygnować z niezależności tylko po to, by wzbogacić już bogatych Amerykanów. Ale to, co było „reformą” dla Amerykanów, było zdradą dla mieszkańców Hawajów, którzy kochali i szanowali swoich monarchów. Należy przypomnieć, że w przeciwieństwie do dziedzicznych władców Europy, dwaj ostatni królowie Hawajów zostali faktycznie wybrani na ten urząd w drodze demokratycznego głosowania. Kalakaua i jego siostra Lili’uokalani byli dobrze wykształceni, inteligentni, biegli w towarzyskich łaskach i równie dobrze znali hawajskie tradycje i ceremonie dworskie. Przede wszystkim byli głęboko zaniepokojeni dobrobytem Hawajów i utrzymaniem niezależności królestwa. Nie widzieli powodu, by rezygnować z niezależności tylko po to, by wzbogacić już bogatych Amerykanów. Ale to, co było „reformą” dla Amerykanów, było zdradą dla mieszkańców Hawajów, którzy kochali i szanowali swoich monarchów. Należy przypomnieć, że w przeciwieństwie do dziedzicznych władców Europy, dwaj ostatni królowie Hawajów zostali faktycznie wybrani na ten urząd w drodze demokratycznego głosowania. Kalakaua i jego siostra Lili’uokalani byli dobrze wykształceni, inteligentni, biegli w towarzyskich łaskach i równie dobrze znali hawajskie tradycje i ceremonie dworskie. Przede wszystkim byli głęboko zaniepokojeni dobrobytem Hawajów i utrzymaniem niezależności królestwa. Nie widzieli powodu, by rezygnować z niezależności tylko po to, by wzbogacić już bogatych Amerykanów. Dwóch ostatnich królów Hawajów zostało faktycznie wybranych na ten urząd w demokratycznym głosowaniu. Kalakaua i jego siostra Lili’uokalani byli dobrze wykształceni, inteligentni, biegli w towarzyskich łaskach i równie dobrze znali hawajskie tradycje i ceremonie dworskie. Przede wszystkim byli głęboko zaniepokojeni dobrobytem Hawajów i utrzymaniem niezależności królestwa. Nie widzieli powodu, by rezygnować z niezależności tylko po to, by wzbogacić już bogatych Amerykanów. Dwóch ostatnich królów Hawajów zostało faktycznie wybranych na ten urząd w demokratycznym głosowaniu. Kalakaua i jego siostra Lili’uokalani byli dobrze wykształceni, inteligentni, biegli w towarzyskich łaskach i równie dobrze znali hawajskie tradycje i ceremonie dworskie. Przede wszystkim byli głęboko zaniepokojeni dobrobytem Hawajów i utrzymaniem niezależności królestwa. Nie widzieli powodu, by rezygnować z niezależności tylko po to, by wzbogacić już bogatych Amerykanów.(Zdjęcie przedstawia amerykańskie okręty wojskowe zakotwiczone w porcie w Honolulu.)

 

Amerykańscy marines z USS Philadelphia podnoszą amerykańską flagę podczas ceremonii aneksji Stanów Zjednoczonych w Pałacu Iolani w Honolulu na Hawajach. Zdjęcie z Wikimedia Commons.

 

Bardziej radykalni członkowie Ligi Hawajskiej opowiadali się za abdykacją króla, a jeden nawet proponował zamach. Postanowili jednak, że król pozostanie na tronie, ale jego władza zostanie ostro ograniczona przez nową konstytucję, którą sporządzili. Zabicie go byłoby ostatecznością, gdyby odmówił. Wielu członków Ligi Hawajskiej należało do ochotniczej milicji Honolulu Rifles, która oficjalnie służyła rządowi Hawajów, ale potajemnie była wojskowym ramieniem Ligi Hawajskiej. Kalakaua został zmuszony do zaakceptowania nowego gabinetu złożonego z członków ligi, którzy przedstawili mu swoją konstytucję do podpisu w Pałacu Iolani. Niechętny król argumentował i protestował, ale w końcu podpisał dokument, który stał się znany jako Konstytucja bagnetowa, jak w „podpisano w punkcie”. Jak zauważył jeden z członków gabinetu, „Niewiele pozostawiono wyobraźni wahającego się i niechętnego władcy, czego mógłby się spodziewać w przypadku odmowy spełnienia stawianych mu żądań”. Konstytucja bagnetowa znacznie ograniczyła władzę króla, czyniąc go zwykłym figurantem. Oddawał rzeczywistą władzę wykonawczą w ręce Rady Ministrów, której członków nie mógł już odwoływać król, a jedynie władza ustawodawcza. Zmiana tej konstytucji była również wyłączną prerogatywą ustawodawcy. Innym celem Konstytucji bagnetowej było usunięcie dominacji rdzennej hawajskiej większości w sondażach iw parlamencie. Sprawiedliwi reformatorzy byli zdeterminowani, by ocalić Hawajczyków przed samorządem. ( czego mógłby się spodziewać w przypadku odmowy zastosowania się do stawianych mu żądań”. Konstytucja bagnetowa znacznie ograniczyła władzę króla, czyniąc go zwykłym figurantem. Oddawał rzeczywistą władzę wykonawczą w ręce Rady Ministrów, której członków nie mógł już odwoływać król, a jedynie władza ustawodawcza. Zmiana tej konstytucji była również wyłączną prerogatywą ustawodawcy. Innym celem Konstytucji bagnetowej było usunięcie dominacji rdzennej hawajskiej większości w sondażach iw parlamencie. Sprawiedliwi reformatorzy byli zdeterminowani, by ocalić Hawajczyków przed samorządem. ( czego mógłby się spodziewać w przypadku odmowy zastosowania się do stawianych mu żądań”. Konstytucja bagnetowa znacznie ograniczyła władzę króla, czyniąc go zwykłym figurantem. Oddawał rzeczywistą władzę wykonawczą w ręce Rady Ministrów, której członków nie mógł już odwoływać król, a jedynie władza ustawodawcza. Zmiana tej konstytucji była również wyłączną prerogatywą ustawodawcy. Innym celem Konstytucji bagnetowej było usunięcie dominacji rdzennej hawajskiej większości w sondażach iw parlamencie. Sprawiedliwi reformatorzy byli zdeterminowani, by ocalić Hawajczyków przed samorządem. ( tylko przez Sejm. Zmiana tej konstytucji była również wyłączną prerogatywą ustawodawcy. Innym celem Konstytucji bagnetowej było usunięcie dominacji rdzennej hawajskiej większości w sondażach iw parlamencie. Sprawiedliwi reformatorzy byli zdeterminowani, by ocalić Hawajczyków przed samorządem. ( tylko przez Sejm. Zmiana tej konstytucji była również wyłączną prerogatywą ustawodawcy. Innym celem Konstytucji bagnetowej było usunięcie dominacji rdzennej hawajskiej większości w sondażach iw parlamencie. Sprawiedliwi reformatorzy byli zdeterminowani, by ocalić Hawajczyków przed samorządem. (Zdjęcie przedstawia Pałac Iolani, dom hawajskiej królowej, budynek, który miał elektryczność i telefony dziesięć lat wcześniej niż Biały Dom. )

 

Jak zauważył jeden z członków gabinetu: „Niewiele pozostawiono wyobraźni wahającego się i niechętnego władcy tego, czego mógłby się spodziewać w przypadku odmowy spełnienia stawianych mu żądań”. Konstytucja bagnetowa znacznie ograniczyła władzę króla, czyniąc go zwykłym figurantem. Oddawał rzeczywistą władzę wykonawczą w ręce Rady Ministrów, której członków nie mógł już odwoływać król, a jedynie władza ustawodawcza. Zmiana tej konstytucji była również wyłączną prerogatywą ustawodawcy. Innym celem Konstytucji bagnetowej było usunięcie dominacji rdzennej hawajskiej większości w sondażach iw parlamencie. Sprawiedliwi reformatorzy byli zdeterminowani, by ocalić Hawajczyków przed samorządem.

 

(Zdjęcie przedstawia Sanforda Dole’a przekazującego suwerenność Hawajów Stanom Zjednoczonym, mimo że zgodnie z prawem nie było to jego obowiązkiem) .

 

Przywilej głosowania nie był już ograniczony do obywateli królestwa, ale został rozszerzony na zagranicznych mieszkańców – pod warunkiem, że byli Amerykanami lub Europejczykami. Azjaci zostali wykluczeni – nawet ci, którzy zostali naturalizowanymi obywatelami. House of Nobles, wcześniej mianowany przez króla, byłby teraz wybierany, a wyborcy i kandydaci do niego musieli spełniać wysokie wymagania dotyczące własności lub dochodów – co wykluczało większość rdzennych Hawajczyków. Chociaż nadal mogli głosować na Izbę Reprezentantów, musieli przysiąc, że będą przestrzegać Konstytucji bagnetowej. Hawajczycy stanowczo sprzeciwiali się osłabieniu ich głosu w rządzeniu własnym krajem i byli oburzeni ograniczeniem uprawnień monarchy oraz sposobem, w jaki narzucono mu konstytucję bagnetową. Hawajczycy, Chińczycy i Japończycy zwrócili się do króla o unieważnienie konstytucji. Samozwańczy Gabinet Reform odpowiedział, że może to zrobić tylko ustawa ustawodawcza – chociaż ich nowa konstytucja nigdy nie została poddana pod głosowanie. W 1889 roku młody pół-Hawajczyk, Robert W. Wilcox, zorganizował powstanie w celu obalenia konstytucji bagnetowej. Poprowadził około 80 mężczyzn, Hawajczyków i Europejczyków, z bronią zakupioną przez Chińczyków, w marszu przed świtem do Pałacu Iolani z nową konstytucją do podpisania przez Kalakaua. Króla nie było w pałacu, a Gabinet wezwał wojska, które siłą stłumiły powstanie. Sądzony za spisek, Wilcox został uniewinniony przez ławę przysięgłych rdzennych Hawajczyków, którzy uznali go za bohatera ludowego. Samozwańczy Gabinet Reform odpowiedział, że może to zrobić tylko ustawa ustawodawcza – chociaż ich nowa konstytucja nigdy nie została poddana pod głosowanie. W 1889 roku młody pół-Hawajczyk, Robert W. Wilcox, zorganizował powstanie w celu obalenia konstytucji bagnetowej. Poprowadził około 80 mężczyzn, Hawajczyków i Europejczyków, z bronią zakupioną przez Chińczyków, w marszu przed świtem do Pałacu Iolani z nową konstytucją do podpisania przez Kalakaua. Króla nie było w pałacu, a Gabinet wezwał wojska, które siłą stłumiły powstanie. Sądzony za spisek, Wilcox został uniewinniony przez ławę przysięgłych rdzennych Hawajczyków, którzy uznali go za bohatera ludowego. Samozwańczy Gabinet Reform odpowiedział, że może to zrobić tylko ustawa ustawodawcza – chociaż ich nowa konstytucja nigdy nie została poddana pod głosowanie. W 1889 roku młody pół-Hawajczyk, Robert W. Wilcox, zorganizował powstanie w celu obalenia konstytucji bagnetowej. Poprowadził około 80 mężczyzn, Hawajczyków i Europejczyków, z bronią zakupioną przez Chińczyków, w marszu przed świtem do Pałacu Iolani z nową konstytucją do podpisania przez Kalakaua. Króla nie było w pałacu, a Gabinet wezwał wojska, które siłą stłumiły powstanie. Sądzony za spisek, Wilcox został uniewinniony przez ławę przysięgłych rdzennych Hawajczyków, którzy uznali go za bohatera ludowego. w przedświtowym marszu do Pałacu Iolani z nową konstytucją do podpisania przez Kalakaua. Króla nie było w pałacu, a Gabinet wezwał wojska, które siłą stłumiły powstanie. Sądzony za spisek, Wilcox został uniewinniony przez ławę przysięgłych rdzennych Hawajczyków, którzy uznali go za bohatera ludowego. w przedświtowym marszu do Pałacu Iolani z nową konstytucją do podpisania przez Kalakaua. Króla nie było w pałacu, a Gabinet wezwał wojska, które siłą stłumiły powstanie. Sądzony za spisek, Wilcox został uniewinniony przez ławę przysięgłych rdzennych Hawajczyków, którzy uznali go za bohatera ludowego.

 

Sanford Dole

 

20 stycznia 1891 roku król Kalakaua zmarł na chorobę nerek w wieku 54 lat, pozostawiając swoją siostrę Liliuokalani jako królową Hawajów, która sama bezdzietna ogłosiła młodą księżniczkę Ka`iulani swoją następczynią tronu. Zaledwie 7 miesięcy później zmarł również mąż Liliuokalani, John Dominis, syn amerykańskiego kapitana. W następnym roku Lorrin Thurston i grupa podobnie myślących ludzi, głównie amerykańskiej krwi, utworzyli Klub Aneksji, planując obalenie królowej i przyłączenie do Stanów Zjednoczonych. Thurston udał się do Waszyngtonu, aby promować aneksję, i otrzymał zachęcającą wiadomość od prezydenta Benjamina Harrisona: „Znajdziecie tu niezwykle życzliwą administrację”. 14 stycznia 1893 roku królowa podjęła próbę ogłoszenia nowej konstytucji przywracającej władzę na tronie i prawa rdzennej ludności Hawajów. Zaalarmowany wcześniej o zamiarach królowej przez dwóch członków jej gabinetu, Klub Aneksji wkroczył do akcji. Wybrano 13-osobowy Komitet Bezpieczeństwa, który miał zaplanować obalenie królowej i ustanowienie rządu tymczasowego. Planując rewolucję, twierdzili, że królowa, proponując zmianę konstytucji, popełniła „akt rewolucyjny”. (Na zdjęciu Sanford Dole, prezydent tymczasowego rządu Hawajów, którego brat założył firmę Dole Pineapple. )

 

Amerykański okręt wojenny USS Boston był w porcie w porcie w Honolulu. Z myślą o oddziałach desantowych Lorrin Thurston i dwóch innych wezwali amerykańskiego ministra na Hawajach, Johna L. Stevensa, zdeklarowany aneksjonista. Stevens zapewnił ich, że nie będzie chronił królowej i że w razie potrzeby wyśle ​​wojska z Bostonu „w celu ochrony życia i własności Amerykanów”. Powiedział też, że gdyby rewolucjoniści byli w posiadaniu budynków rządowych i faktycznie kontrolowali miasto, uznałby ich rząd tymczasowy. Należy zauważyć, że Stevens nie miał żadnej legitymacji prawnej do uznania nowego rządu w imieniu Stanów Zjednoczonych. Następnego dnia, 15 stycznia, Thurston powiedział Gabinetowi Królowej, że Komitet Bezpieczeństwa rzuci jej wyzwanie, i dostarczył list do ministra Stevensa, prosząc go o lądowanie wojsk z Bostonu, stwierdzając, że „bezpieczeństwo publiczne jest zagrożone, a życie i mienie są w niebezpieczeństwie”. To był punkt krytyczny. „Bezpieczeństwu publicznemu” zagrażał jedynie sam Komitet Bezpieczeństwa. Stevens nie miał podstaw prawnych do wysłania wojsk amerykańskich na ląd w mocy. Według dowolnej definicji była to inwazja z użyciem wojsk amerykańskich w celu obalenia obcego rządu. Komitet Bezpieczeństwa zaproponował przewodnictwo w rządzie tymczasowym Sanfordowi B. Dole’owi, kolejnemu z „chłopców misyjnych”, jak ich nazywał Thurston. Zamiast znieść monarchię, Dole opowiadał się za zastąpieniem królowej regencją trzymającą tron ​​w zaufaniu do czasu, gdy księżniczka Ka’iulani osiągnie pełnoletność. Przyjął prezydenturę i złożył rezygnację z funkcji sędziego Sądu Najwyższego na Hawajach. Rankiem 17 stycznia Dole przekazał Stevensowi list od Thurstona z prośbą o uznanie rządu tymczasowego, który planowano ogłosić o 3 po południu. Amerykański minister powiedział Dole’owi: „Myślę, że masz świetną okazję”. według jakiejkolwiek definicji tego słowa, inwazja z użyciem wojsk amerykańskich w celu obalenia obcego rządu. Komitet Bezpieczeństwa zaproponował przewodnictwo w rządzie tymczasowym Sanfordowi B. Dole’owi, kolejnemu z „chłopców misyjnych”, jak ich nazywał Thurston. Zamiast znieść monarchię, Dole opowiadał się za zastąpieniem królowej regencją trzymającą tron ​​w zaufaniu do czasu, gdy księżniczka Ka’iulani osiągnie pełnoletność. Przyjął prezydenturę i złożył rezygnację z funkcji sędziego Sądu Najwyższego na Hawajach. Rankiem 17 stycznia Dole przekazał Stevensowi list od Thurstona z prośbą o uznanie rządu tymczasowego, który planowano ogłosić o 3 po południu. Amerykański minister powiedział Dole’owi: „Myślę, że masz świetną okazję”. według jakiejkolwiek definicji tego słowa, inwazja z użyciem wojsk amerykańskich w celu obalenia obcego rządu. Komitet Bezpieczeństwa zaproponował przewodnictwo w rządzie tymczasowym Sanfordowi B. Dole’owi, kolejnemu z „chłopców misyjnych”, jak ich nazywał Thurston. Zamiast znieść monarchię, Dole opowiadał się za zastąpieniem królowej regencją trzymającą tron ​​w zaufaniu do czasu, gdy księżniczka Ka’iulani osiągnie pełnoletność. Przyjął prezydenturę i złożył rezygnację z funkcji sędziego Sądu Najwyższego na Hawajach. Rankiem 17 stycznia Dole przekazał Stevensowi list od Thurstona z prośbą o uznanie rządu tymczasowego, który planowano ogłosić o 3 po południu. Amerykański minister powiedział Dole’owi: „Myślę, że masz świetną okazję”. Komitet Bezpieczeństwa zaproponował przewodnictwo w rządzie tymczasowym Sanfordowi B. Dole’owi, kolejnemu z „chłopców misyjnych”, jak ich nazywał Thurston. Zamiast znieść monarchię, Dole opowiadał się za zastąpieniem królowej regencją trzymającą tron ​​w zaufaniu do czasu, gdy księżniczka Ka’iulani osiągnie pełnoletność. Przyjął prezydenturę i złożył rezygnację z funkcji sędziego Sądu Najwyższego na Hawajach. Rankiem 17 stycznia Dole przekazał Stevensowi list od Thurstona z prośbą o uznanie rządu tymczasowego, który planowano ogłosić o 3 po południu. Amerykański minister powiedział Dole’owi: „Myślę, że masz świetną okazję”. Komitet Bezpieczeństwa zaproponował przewodnictwo w rządzie tymczasowym Sanfordowi B. Dole’owi, kolejnemu z „chłopców misyjnych”, jak ich nazywał Thurston. Zamiast znieść monarchię, Dole opowiadał się za zastąpieniem królowej regencją trzymającą tron ​​w zaufaniu do czasu, gdy księżniczka Ka’iulani osiągnie pełnoletność. Przyjął prezydenturę i złożył rezygnację z funkcji sędziego Sądu Najwyższego na Hawajach. Rankiem 17 stycznia Dole przekazał Stevensowi list od Thurstona z prośbą o uznanie rządu tymczasowego, który planowano ogłosić o 3 po południu. Amerykański minister powiedział Dole’owi: „Myślę, że masz świetną okazję”. Dole opowiadał się za zastąpieniem królowej regencją dzierżącą tron ​​w zaufaniu, dopóki księżniczka Ka’iulani nie osiągnie pełnoletności. Przyjął prezydenturę i złożył rezygnację z funkcji sędziego Sądu Najwyższego na Hawajach. Rankiem 17 stycznia Dole przekazał Stevensowi list od Thurstona z prośbą o uznanie rządu tymczasowego, który planowano ogłosić o 3 po południu. Amerykański minister powiedział Dole’owi: „Myślę, że masz świetną okazję”. Dole opowiadał się za zastąpieniem królowej regencją dzierżącą tron ​​w zaufaniu, dopóki księżniczka Ka’iulani nie osiągnie pełnoletności. Przyjął prezydenturę i złożył rezygnację z funkcji sędziego Sądu Najwyższego na Hawajach. Rankiem 17 stycznia Dole przekazał Stevensowi list od Thurstona z prośbą o uznanie rządu tymczasowego, który planowano ogłosić o 3 po południu. Amerykański minister powiedział Dole’owi: „Myślę, że masz świetną okazję”.

 

(Zdjęcie pokazuje amerykańskie okręty wojenne w porcie w Honolulu.)

 

17 stycznia 1893 roku o zmierzchu królowa Liliuokalani w proteście ustąpiła z tronu tymi słowami: „Ja, Liliuokalani, z łaski Bożej i na mocy konstytucji Królestwa Hawajów, królowo, niniejszym uroczyście protestuję przeciwko wszelkim i wszystkie czyny wymierzone przeciwko mnie i konstytucyjnemu rządowi Królestwa Hawajów przez pewne osoby twierdzące, że utworzyły Rząd Tymczasowy dla tego Królestwa. „Że poddam się przeważającym siłom Stanów Zjednoczonych Ameryki, których Minister Pełnomocny, Jego Ekscelencja John L. Stevens, spowodował lądowanie wojsk Stanów Zjednoczonych w Honolulu i zadeklarował, że poprze wspomniany Rząd Tymczasowy. „Teraz, aby uniknąć zderzenia sił zbrojnych i być może utraty życia, w ramach tego protestu i pod wpływem wspomnianych sił czynię,

 

Zauważmy, że królowa oddała suwerenność Hawajów nie rewolucjonistom, ale „siłom przełożonym Stanów Zjednoczonych Ameryki”.To zdecydowanie postawiło Stany Zjednoczone w sytuacji prawnej, w której najechały i obaliły rząd obcego narodu bez prowokacji. Rząd Tymczasowy przejął pałac i wprowadził stan wojenny. Później, na jego prośbę, minister Stevens ogłosił Hawaje tymczasowym protektoratem i wywiesił amerykańską flagę nad budynkami rządowymi. Napisał do Departamentu Stanu, wzywając do aneksji, mówiąc: „Hawajska gruszka jest teraz w pełni dojrzała i to jest złota godzina dla Stanów Zjednoczonych, aby ją zerwać”. Rząd tymczasowy wyczarterował parowiec, a Thurston i czterech innych pośpieszyło do Waszyngtonu z traktatem aneksyjnym w ręku. Wysłannikom królowej odmówiono pozwolenia na wypłynięcie na tym samym statku, a zanim dotarli do Waszyngtonu, prezydent Harrison wysłał już traktat aneksyjny do Senatu.

 

Prezydent Cleveland wysłał do Honolulu specjalnego komisarza Jamesa H. Blounta , byłego przewodniczącego Komisji Spraw Zagranicznych Izby Reprezentantów. Zadaniem Blounta było zbadanie okoliczności rewolucji, roli, jaką odegrał w niej minister Stevens i wojska amerykańskie, oraz określenie uczuć mieszkańców Hawajów wobec rządu tymczasowego. Blount natychmiast nakazał żołnierzom powrót na ich statek, a flagę amerykańską zdjęto i zastąpiono flagą hawajską. W raporcie końcowym Blounta zarzucono, że minister Stevens nielegalnie spiskował w celu obalenia monarchii, co nie miałoby miejsca bez lądowania wojsk amerykańskich. Blount zalecił przywrócenie królowej, mówiąc…Niewątpliwe uczucia ludu są za królową, przeciwko rządowi tymczasowemu i przeciwko aneksji ”. Zauważył: „O ile mogłem zaobserwować, na Wyspach nie ma ani jednego zwolennika aneksji, który byłby skłonny poddać kwestię aneksji pod głosowanie powszechne”.

 

Opierając się na ustaleniach Blounta, prezydent Cleveland zdecydował, że w imię sprawiedliwości zrobi wszystko, co w jego mocy, aby przywrócić królową. Minister Stevens został odwołany z Hawajów w niełasce i zastąpiony przez Alberta Willisa, który wyraził ubolewanie królowej prezydenta, że ​​​​nieautoryzowana interwencja Stanów Zjednoczonych spowodowała, że ​​zrzekła się suwerenności. Następnie Willis udał się do Sanford Dole i rządu tymczasowego, uznając zło popełnione przez Stany Zjednoczone podczas rewolucji i zażądał od nich rezygnacji z władzy i przywrócenia królowej. Odpowiedź oczywiście brzmiała: nie. Odrzucili prawo amerykańskiego prezydenta do ingerowania w ich sprawy wewnętrzne i powiedzieli, że jeśli siły amerykańskie nielegalnie wspierają rewolucję, rząd tymczasowy nie ponosi odpowiedzialności. 18 grudnia 1893 r. Prezydent Cleveland wygłosił wymowne przemówienie do Kongresu na temat sytuacji na Hawajach. Miał ostre słowa o lądowaniu wojsk amerykańskich na prośbę rewolucjonistów:

 

„Ta demonstracja wojskowa na ziemi Honolulu była sama w sobie aktem wojny; chyba że zostały dokonane za zgodą rządu Hawajów lub w dobrej wierze w celu ochrony zagrożonego życia i mienia obywateli Stanów Zjednoczonych. Ale nie ma pozorów takiej zgody ze strony rządu królowej… obecny rząd, zamiast prosić o obecność sił zbrojnych, zaprotestował przeciwko temu. Nie ma podstaw do udawania, że ​​siły zostały wysłane w celu zapewnienia bezpieczeństwa amerykańskiego życia i mienia. Jeśli tak, stacjonowaliby w pobliżu takiej własności i aby ją chronić, zamiast na odległość i dowodzić budynkiem i pałacem rządu hawajskiego. … Kiedy ci uzbrojeni ludzie wylądowali, miasto Honolulu znajdowało się w zwyczajowym porządku i pokoju.

 

Prezes kontynuuje:

 

„Gdyby nie notoryczne upodobania amerykańskiego ministra ds. aneksji, Komitet Bezpieczeństwa, który powinien był się nazywać Komitetem Aneksji, nigdy by nie powstał. „Gdyby nie lądowanie wojsk amerykańskich pod fałszywym pretekstem dotyczącym zagrożenia życia i mienia, komitet nigdy nie naraziłby się na plany i kary za zdradę, podejmując się obalenia rządu królowej. „Gdyby nie obecność sił Stanów Zjednoczonych w bezpośrednim sąsiedztwie i w stanie zapewnić wszelką potrzebną ochronę i wsparcie, komitet nie proklamowałby rządu tymczasowego ze schodów budynku rządowego. „I wreszcie, gdyby nie bezprawna okupacja Honolulu pod fałszywymi pretekstami przez siły Stanów Zjednoczonych, i gdyby nie uznanie rządu tymczasowego przez ministra Stevensa, kiedy siły Stanów Zjednoczonych były jego jedynym wsparciem i jedyną siłą militarną, królowa i jej rząd nigdy nie ustąpiliby rządowi tymczasowemu, nawet na jakiś czas i wyłącznie w celu przedłożenia jej sprawy oświeconemu wymiarowi sprawiedliwości Stanów Zjednoczonych. … „

 

Dalej stwierdził:

 

„… jeśli słabemu, ale przyjaznemu państwu grozi ograbienie z niepodległości i suwerenności przez nadużycie nazwy i potęgi Stanów Zjednoczonych, Stany Zjednoczone nie mogą nie dowieść swojego honoru i poczucia sprawiedliwości poprzez gorliwą starania o wszelkie możliwe zadośćuczynienie”. Prezydent Cleveland zakończył składając sprawę w ręce Kongresu. Przesłuchania w Senacie prowadził przewodniczący Komisji Spraw Zagranicznych, John Tyler Morgan, aneksjonista, którego raport końcowy wykazał, że wszyscy oprócz królowej byli niewinni za rewolucję. Wielu w Senacie nie zgodziło się z tym, a Izba potępiła Stevensa i przyjęła rezolucję sprzeciwiającą się aneksji. Gdy cel aneksji utknął w martwym punkcie, przywódcy rządu tymczasowego postanowili utworzyć republikę, czekając na bardziej dogodny klimat polityczny. Tymczasem rozległe hawajskie ziemie (w tym Pearl Harbor) zostały odebrane ich prawowitym właścicielom bez odszkodowania przez nowy rząd i sprzedane Stanom Zjednoczonym w zamian za obniżenie cła na cukier. Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych zaczęła badać, w jaki sposób wykorzysta „niezatapialny pancernik Hawaii” w swojej dominującej lokalizacji na Pacyfiku.

 

(Zdjęcie przedstawia jedną z wielu petycji podpisanych przeciwko aneksji. Nigdy nie pokazano ich kongresowi, który głosował za aneksją Hawajów.)

 

Nowy rząd tymczasowy sporządził projekt konstytucji i proklamował ją jako obowiązującą – za ten sam czyn zepchnął Liliuokalani z tronu. Nowa konstytucja wymagała od wyborców złożenia przysięgi na wierność republice, a tysiące rdzennych Hawajczyków odmówiło z powodu lojalności wobec królowej i kraju. Cudzoziemcy, którzy opowiedzieli się po stronie rewolucji, mogli głosować. Wymagania majątkowe i inne kwalifikacje były tak surowe, że stosunkowo niewielu Hawajczyków i żaden Azjata nie mogło głosować. 4 lipca 1894 r. (ponownie ulegając Stanom Zjednoczonym w nadziei na ostateczną aneksję) Sanford Dole ogłosił inaugurację Republiki Hawajów i ogłosił się prezydentem. Nie chcąc się poddać, wielu Hawajczyków i innych rojalistów gromadziło broń dla kontrrewolucji mającej na celu przywrócenie monarchii. W powstaniu styczniowym 1895 r.

 

Nagrodą republiki była królowa Lili`uokalani. Poszukiwania ujawniły zbiór broni zakopany w ogrodzie kwiatowym jej domu przy Washington Place (obecnie rezydencja gubernatora stanu). Została aresztowana 16 stycznia 1895 roku, dokładnie dwa lata od daty wylądowania wojsk amerykańskich wspierających rewolucję. Uwięziona w narożnym pokoju na drugim piętrze Pałacu Iolani, była strzeżona dzień i noc, miała tylko jednego opiekuna i żadnych gości. Okna jej pokoju zostały zamalowane, aby nie mogła patrzeć na zewnątrz, a jej zwolennicy nie mogli zajrzeć do środka. Farba pozostaje na tych oknach do dziś. Lili’uokalani spędzała długie godziny na pisaniu muzyki (Lili’uokalani napisała wiele najpopularniejszych tradycyjnych melodii na Hawajach) i pikowaniu. Lili’uokalani otrzymała do podpisania dokument abdykacyjny i została przekonana, że ​​jeśli odmówi, kilku jej zwolenników miało zostać rozstrzelanych za zdradę. Napisała: „Dla siebie wybrałabym raczej śmierć, niż ją podpisać; ale zapewniono mnie, że przez moje podpisanie tego dokumentu wszystkie osoby, które zostały aresztowane, wszyscy moi ludzie, którzy teraz znajdują się w tarapatach z powodu ich miłości i lojalności wobec mnie, zostaną natychmiast uwolnieni… został zatrzymany przez moje pióro.” Warto zauważyć, że hawajska konstytucja nie przewidywała prawnego procesu abdykacji monarchy i bez zgody legislatury dokument nie miał mocy prawnej. wszyscy moi ludzie, którzy teraz znajdują się w tarapatach z powodu ich miłości i lojalności wobec mnie, zostaną natychmiast uwolnieni… strumień krwi gotowy do wypłynięcia, chyba że zostanie powstrzymany przez moje pióro”. Warto zauważyć, że hawajska konstytucja nie przewidywała prawnego procesu abdykacji monarchy i bez zgody legislatury dokument nie miał mocy prawnej. wszyscy moi ludzie, którzy teraz znajdują się w tarapatach z powodu ich miłości i lojalności wobec mnie, zostaną natychmiast uwolnieni… strumień krwi gotowy do wypłynięcia, chyba że zostanie powstrzymany przez moje pióro”. Warto zauważyć, że hawajska konstytucja nie przewidywała prawnego procesu abdykacji monarchy i bez zgody legislatury dokument nie miał mocy prawnej.

 

Pomimo podpisania dokumentu abdykacyjnego przez Lili`uokalaniego, Wilcox i czterech innych zostało skazanych na śmierć. Wielu innych rojalistów otrzymało długie wyroki więzienia i wysokie grzywny. Lili’uokalani – zauważył: „Ich wyroki zostały wydane tak, jakby mój podpis nie został uzyskany. To, że nie zostali straceni, wynika wyłącznie z okoliczności, które zostały oficjalnie stwierdzone: „Ze Stanów Zjednoczonych nadeszła wiadomość, że egzekucja uwięzionych rebeliantów będzie sprzeciwiać się aneksji”. Innymi słowy, Amerykanie, którzy ukradli rząd, nadal okłamywali królową, aby dostać to, czego chcieli, powstrzymywali się od zabicia Wilcoxa i innych tylko dzięki wstawiennictwu Stanów Zjednoczonych, które wciąż próbowały dowiedzieć się, jaka jest ich własna rola. w fiasku. Królowa została oskarżona o popełnienie zdrady i skazano ją na maksymalnie pięć lat więzienia za ciężkie roboty i grzywnę w wysokości 5000 dolarów. W obawie, że zobaczenie ich królowej przy ciężkiej pracy wywoła kolejną zbrojną rewoltę wśród ludności, Lili’uokalani pozostał więźniem w pałacu przez osiem miesięcy, a następnie przebywał w areszcie domowym do 1896 roku.

 

Po odzyskaniu wolności Lili’uokalani udała się do Waszyngtonu, uzbrojona w dokumenty podpisane przez wielu Hawajczyków proszących prezydenta Clevelanda o przywrócenie ich królowej. Ale teraz było już za późno, by mógł udzielić dalszej pomocy. Jego kadencja się skończyła i nic więcej nie mógł zrobić. Grover Cleveland napisał: „Wstydzę się całej sprawy”. Jego następca, prezydent William McKinley, wysłał traktat aneksyjny do Senatu. Hawajczycy złożyli petycję do Kongresu z 29 000 podpisów sprzeciwiających się aneksji oraz petycje do Republiki Hawajów z prośbą o poddanie aneksji pod głosowanie publiczne. Nigdy nie pozwolono im głosować w tej sprawie. W sumie do Kongresu przesłano trzy odrębne traktaty aneksyjne. Wszystkie trzy nie powiodły się. Ostatecznie Hawaje zostały anektowane wspólną rezolucją Kongresu. Ale Kongres nie miał do tego prawnego upoważnienia.

 

Suwerenność Hawajów została formalnie przekazana Stanom Zjednoczonym podczas ceremonii w Pałacu Iolani 12 sierpnia 1898 roku. Sanford Dole przemawiał jako nowo mianowany gubernator Terytorium Hawajów. Hymn hawajski „Hawaii Pono `I” — ze słowami napisanymi przez króla Kalakauę — został zagrany, gdy flaga hawajska została opuszczona i zastąpiona flagą amerykańską i „Gwiaździstym sztandarem”. Hawajczycy stracili swoją ziemię, swoją monarchię, a teraz swoją niepodległość. Amerykańscy właściciele plantacji byli teraz wolni od ceł importowych; mało ważne, że Hawajczycy stracili po drodze swoją niezależność. Nawet ten akt przeniesienia był nielegalny w świetle prawa międzynarodowego. Począwszy od ataku Deweya na Manilę, weszły w życie międzynarodowe zasady wojny, z Hiszpanią i Stanami Zjednoczonymi jako stronami wojującymi, a Hawajami jako narodem neutralnym. Zgodnie z konwencją haską z 1907 r. Rząd Stanów Zjednoczonych był zobowiązany do egzekwowania prawa hawajskiego, a nie własnego, ale tego nie zrobił. Anektując Hawaje bez traktatu, a następnie stacjonując siły zbrojne na wyspach, Stany Zjednoczone, będąc narodem wojującym w czasie wojny, dokonały niesprowokowanej inwazji na neutralny naród i utworzyły tam siły zbrojne. To samo zrobił Hitler w całej Europie, a Japonia w Chinach. To akt wojny zgodnie z czyimś prawem. To samo zrobił Hitler w całej Europie, a Japonia w Chinach. To akt wojny zgodnie z czyimś prawem. To samo zrobił Hitler w całej Europie, a Japonia w Chinach. To akt wojny zgodnie z czyimkolwiek prawem.

 

W następnym roku w wieku 23 lat zmarła piękna, młoda księżniczka Kaiulani, następczyni hawajskiego tronu. Wraz z nią umarły ostatnie nadzieje na przywrócenie hawajskiej monarchii. Do dziś nierozwiązane są pytania, jak dokładnie i dlaczego zmarła tak młoda i zdrowa kobieta. Liliuokalani pozostała niezłomnym duchem, czczonym i czczonym przez swój lud jako królowa do końca. Zmarła w 1917 roku, w wieku 79 lat, wciąż czekając na sprawiedliwość. Hawaje przez wiele lat pozostawały terytorialną własnością Stanów Zjednoczonych. Obecność wojskowa nielegalnie rozpoczęta podczas wojny hiszpańsko-amerykańskiej nadal rosła, w tym baza marynarki wojennej w Pearl Harbor. Rodziny plantacyjne stawały się coraz bogatsze, podczas gdy pierwotni Hawajczycy byli marginalizowani, często bezdomni we własnych ojczyznach. Niechęć między Hawajczykami a Amerykanami eksplodowała na widok publiczny podczas słynnej sprawy Ala Moana Rape, w której obronę opowiedział się słynny prawnik Clarence Darrow. Cienka powłoka tropikalnego raju, stworzona dla rozwijającego się przemysłu turystycznego, została w jednej chwili rozbita przez obustronny gniew.

 

W 1941 roku Franklin Delano Roosevelt zdecydował, że najlepszym sposobem na wciągnięcie niechętnej Ameryki do wojny z Hitlerem jest wejście tylnymi drzwiami do wojny poprzez zwabienie Japonii do ataku na Stany Zjednoczone. Odcinając eksport ropy do Japonii, Roosevelt zmusił Japonię do inwazji na Holenderskie Indie Wschodnie, a umieszczając amerykańską Flotę Pacyfiku w Pearl, Roosevelt uczynił atak na Pearl obowiązkowym pierwszym ruchem w każdym ruchu militarnym Japonii w dowolnym kierunku. Po drugiej wojnie światowej Hawaje zostały umieszczone przez Organizację Narodów Zjednoczonych na liście terytoriów niesamodzielnych, ze Stanami Zjednoczonymi jako powiernikiem, zgodnie z art. 73. Zgodnie z art. 73 Karty Narodów Zjednoczonych status terytorium można zmienić jedynie specjalne głosowanie, zwane plebiscytem, ​​przeprowadzane wśród mieszkańców danego terytorium. W plebiscycie wymagane są trzy wybory na karcie do głosowania. Pierwszym wyborem jest stanie się częścią narodu powierniczego. W przypadku Hawajów oznaczało to stanie się stanem. Drugim wyborem było pozostanie terytorium. Trzecim wyborem, wymaganym przez artykuł 73 Karty Narodów Zjednoczonych, była opcja niepodległości. Dla Hawajów oznaczało to, że nie będą już terytorium Stanów Zjednoczonych i powrócą do bycia niezależnym, suwerennym krajem.

 

W 1959 roku na Hawajach odbył się głosowanie plebiscytowe i ponownie rząd Stanów Zjednoczonych nagiął zasady. Głosowanie plebiscytowe miało tylko wybór między państwowością a pozostaniem terytorium. Na karcie do głosowania nie pojawiła się żadna opcja niepodległości, zgodnie z wymogami Karty Narodów Zjednoczonych. Po raz kolejny oszukani w kwestii niepodległości Hawajczycy wybrali mniejsze zło i stali się 50. stanem. Historia przejścia Hawajów od suwerennego narodu do stanu Stanów Zjednoczonych to historia zbrodni za zbrodnią za zbrodnią, polityki prowadzonej przez proklamację i wzmacnianej przez amerykańską broń wojenną, najazdów wojskowych, naruszeń prawa i traktatów międzynarodowych wtedy w życie. Żadne z wydarzeń, które zmieniły Hawaje z suwerennego państwa w część Stanów Zjednoczonych, nie było legalne i uczciwe. To był rabunek, według czyjejś definicji tego słowa,

 

W 1988 roku badanie przeprowadzone przez Departament Sprawiedliwości Stanów Zjednoczonych wykazało, że Kongres nie miał uprawnień do aneksji Hawajów w drodze wspólnej rezolucji. Namiastka aneksji była przykrywką dla wojskowej okupacji wysp hawajskich w celach związanych z wojną hiszpańsko-amerykańską. 23 listopada 1993 roku prezydent Clinton podpisał amerykańską ustawę publiczną nr 103-150, która nie tylko uznała nielegalne działania podjęte przez Stany Zjednoczone w celu obalenia prawowitego rządu Hawajów, ale także, że Hawajczycy nigdy nie zrzekli się swojej suwerenności. Ta ostatnia jest najważniejszą częścią prawa publicznego Stanów Zjednoczonych 103-150, ponieważ jasno stwierdza, że ​​Hawajczycy nigdy nie przestali prawnie być suwerennym, odrębnym, niezależnym narodem. Nie ma argumentu, który mógłby zmienić ten fakt. Prawo publiczne Stanów Zjednoczonych 103-150,

 

W 1999 roku Organizacja Narodów Zjednoczonych potwierdziła, że ​​głosowanie plebiscytowe, które doprowadziło do uzyskania przez Hawaje państwowości, stanowiło naruszenie artykułu 73 Karty Narodów Zjednoczonych. Głosowanie nad państwowością Hawajów, zgodnie z obowiązującym wówczas traktatem, było nielegalne i niewiążące. (To samo dotyczy plebiscytu na Alasce). W świecie, w którym narody podlegają takim samym prawom jak ludzie, Hawaje nie są i nigdy nie były prawnie częścią Stanów Zjednoczonych. Hawajom skradziono Hawaje, a oni chcą je odzyskać. Nie mogąc spierać się z tymi kwestiami prawnymi podważającymi zasadność obecności Stanów Zjednoczonych na Hawajach, zwolennicy status quo wysuwali różne argumenty słomiane, aby uzasadnić, dlaczego, nawet jeśli Hawajczycy zostali pozbawieni swojego rządu i ziemie nielegalnie , że rzeczy powinny pozostać takie, jakie są dzisiaj.

 

Jednym z najczęściej używanych argumentów jest to, że monarchia ograniczona konstytucją byłaby złą rzeczą. Wydaje się, że nie zaszkodziło to Anglii, Monako ani żadnemu z całkiem zamożnych Emiratów Saudyjskich. Dwóch królów Hawajów zostało wybranych na ten urząd w powszechnym głosowaniu. Żadna inna monarchia nie może pochwalić się tak demokratycznym procesem. A jak dowiodły Rebelie Wilcoxa, życie Hawajczyków pod rządami Ameryki było o wiele mniej przyjemne niż pod panowaniem królowej Lili`uokalani. Jeszcze innym argumentem słomianym jest to, że niepodległość Hawajów oznaczałaby całkowite usunięcie amerykańskiej armii. To nonsens. Te bazy nie są tutaj dla dobra Hawajów, ale dla dobra kontynentu amerykańskiego. Amerykańskie wojsko utrzymuje bazy na całym świecie w obcych krajach, w tym na Okinawie, w Niemczech i na Kubie.

 

Jeszcze innym argumentem słomianym jest to, że gdyby Hawaje wróciły do ​​Hawajów, byliby oni zobowiązani zapłacić za ulepszenia, które zostały tu wprowadzone od czasu przejęcia ich ziem. To też jest nonsens. Jeśli złodziej kradnie Twój samochód i gdy jest on w jego posiadaniu, maluje go i instaluje system stereo, czy jesteś zobowiązany do zrekompensowania złodziejowi ulepszeń, gdy policja zwróci Ci skradziony samochód? Oczywiście nie. Złodziej ulepszył skradzioną własność dla własnej korzyści, a nie twojej. Podobnie, ulepszenia dokonane na Hawajach zostały wprowadzone z korzyścią dla obalonych, a nie dla obalonych. Jeśli ktoś chce domagać się pieniędzy należnych za ulepszenia, bądźmy uczciwi i uwzględnijmy zaległy czynsz należny za nieruchomość, na której znajdują się te ulepszenia. Ostatnim argumentem jest to, że niepodległość Hawajów doprowadziłaby do rozpadu społeczeństwa na wyspach. Prawda jednak jest taka, że ​​nowy rząd niepodległych Hawajów jest dobrze umotywowany aby niczego NIE zmieniać; aby utrzymać przemysł, turystykę, zaawansowane technologie, a właściwie całe życie na Hawajach w takim stanie, w jakim jest obecnie, i jak najmniej przemieszczać lub zakłócać. Odkładając na bok ekstremistów i oczywistych siejących strach, przekształcenie Hawajów ze stanu w niepodległy naród zmieniłoby to, komu wysyłane są czeki czynszowe i podatki, i niewiele więcej.

 

Nawet flaga Hawajów prawdopodobnie pozostanie taka sama. Hawaje straciłyby ogromną i złożoną biurokrację, która łączy Hawaje z kontynentem, a obywatele Hawajów byliby wolni od swoich udziałów w federalnym długu o wartości 7 bilionów dolarów i jego rujnujących odsetek, ale kto opłakiwałby stratę? Bazy wojskowe nadal by tu były. Stany Zjednoczone by tego chciały. Tak samo jak rząd niepodległych Hawajów. Ludzie chcieliby dalej prowadzić swoje biznesy. Rząd niepodległych Hawajów chciałby dokładnie tego samego. Zamieszanie i niezgoda szkodzą turystyce. Nowy rząd niepodległych Hawajów jest dobrze zmotywowany do utrzymania spokoju na wyspach. Ale tak naprawdę wszystko sprowadza się do tego, czy ktoś wierzy w sprawiedliwość, czy nie. Łatwo jest wspierać sprawiedliwość, która działa na twoją korzyść, ale prawdziwym sprawdzianem moralnego obywatelstwa jest przestrzeganie sprawiedliwości, nawet jeśli jest to osobista niedogodność. Jeśli ktoś uważa, że ​​rząd Stanów Zjednoczonych jest zobowiązany do przestrzegania prawa i dobrowolnie podpisanej Karty Narodów Zjednoczonych, to status narodu hawajskiego jako odrębnego i suwerennego narodu jest poza dyskusją. To sprawia, że ​​Stany Zjednoczone na Hawajach, jak Gandhi opisał Brytyjczyków w Indiach, pełnią rolę panów w czyimś domu.

 

 

Pełna Kongresowa „Rezolucja o przeprosinach” dla Królestwa i mieszkańców Hawajów przyjęta przez Kongres Stanów Zjednoczonych i podpisana przez Prezydenta Williama J. Clintona 23 listopada 1993 r.

 

Aby uczcić 100. rocznicę obalenia Królestwa Hawajów 17 stycznia 1893 r. I złożyć przeprosiny rdzennym Hawajczykom w imieniu Stanów Zjednoczonych za obalenie Królestwa Hawajów.

mając na uwadze, że przed przybyciem pierwszych Europejczyków w 1778 r. rdzenni mieszkańcy Hawajów żyli w wysoce zorganizowanym, samowystarczalnym, samoistnym systemie społecznym opartym na komunalnej własności ziemi, z wyrafinowanym językiem, kulturą i religią;

Zważywszy, że zjednoczony monarchiczny rząd Wysp Hawajskich został ustanowiony w 1810 r. pod rządami Kamehameha I, pierwszego króla Hawajów;

Prezydent Cleveland doszedł do wniosku, że „popełniono w ten sposób istotną krzywdę, którą należyty szacunek dla naszego charakteru narodowego oraz praw poszkodowanych wymaga, abyśmy starali się naprawić” i wezwał do przywrócenia monarchii hawajskiej.

DEKLARACJA:

Zważywszy, że od 1826 do 1893 roku Stany Zjednoczone uznały niepodległość Królestwa Hawajów, rozszerzyły pełne i całkowite uznanie dyplomatyczne na rząd Hawajów oraz zawarły traktaty i konwencje z monarchami hawajskimi regulującymi handel i żeglugę w latach 1826, 1842, 1849, 1875 i 1887;

Zważywszy, że: Kościół Kongregacyjny (obecnie znany jako Zjednoczony Kościół Chrystusowy) za pośrednictwem swojej Amerykańskiej Rady Komisarzy ds. Misji Zagranicznych sponsorował i wysłał ponad 100 misjonarzy do Królestwa Hawajów w latach 1820-1850;

Zważywszy, że: 14 stycznia 1893 r. John L. Stevens (zwany dalej w niniejszej rezolucji „ministrem Stanów Zjednoczonych”), minister Stanów Zjednoczonych przydzielony do suwerennego i niepodległego Królestwa Hawajów, spiskował z niewielką grupą nie-Hawajczyków mieszkańców Królestwa Hawajów, w tym obywateli Stanów Zjednoczonych, w celu obalenia rdzennego i praworządnego rządu Hawajów;

zważywszy, że: w ramach spisku mającego na celu obalenie rządu Hawajów, minister Stanów Zjednoczonych i przedstawiciele marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych spowodowali, że zbrojne siły morskie Stanów Zjednoczonych dokonały inwazji na suwerenny naród hawajski w dniu 16 stycznia 1893 r. i zajęły pozycje w pobliżu budynków rządu hawajskiego i pałacu Iolani, aby zastraszyć królową Liliuokalani i jej rząd;

Zważywszy, że po południu 17 stycznia 1893 r. Komitet Bezpieczeństwa, który reprezentował amerykańskich i europejskich plantatorów cukru, potomków misjonarzy i finansistów, obalił monarchię hawajską i proklamował utworzenie Rządu Tymczasowego;

Zważywszy, że: minister Stanów Zjednoczonych rozszerzył następnie uznanie dyplomatyczne na Rząd Tymczasowy, który został utworzony przez spiskowców bez zgody rdzennej ludności hawajskiej lub prawowitego rządu Hawajów oraz z naruszeniem traktatów między dwoma narodami i prawa międzynarodowego;

Zważywszy, że wkrótce potem, poinformowana o ryzyku rozlewu krwi w związku z oporem, królowa Liliuokalani wydała następujące oświadczenie, oddając swoją władzę rządowi Stanów Zjednoczonych, a nie Rządowi Tymczasowemu:

„Ja Liliuokalani, z łaski Bożej i zgodnie z Konstytucją Królestwa Hawajów, Królowo, niniejszym uroczyście protestuję przeciwko wszelkim czynom dokonanym przeciwko mnie i Rządowi Konstytucyjnemu Królestwa Hawajów przez niektóre osoby twierdzące, że ustanowiły Rząd Tymczasowy i dla tego Królestwa.

„Że poddam się przeważającym siłom Stanów Zjednoczonych Ameryki, których Minister Pełnomocny, Jego Ekscelencja John L. Stevens, spowodował lądowanie wojsk Stanów Zjednoczonych w Honolulu i zadeklarował, że poprze Rząd Tymczasowy.

„Teraz, aby uniknąć kolizji sił zbrojnych i być może utraty życia, robię to w ramach protestu i zmuszony przez wspomniane siły, zrzekam się władzy do czasu, gdy rząd Stanów Zjednoczonych, po przedstawieniu mu faktów, cofnie działania jej przedstawicieli i przywrócić mnie do władzy, której domagam się jako Konstytucyjnego Władcy Wysp Hawajskich”.

Sporządzono w Honolulu dnia 17 stycznia 1893 r.;

mając na uwadze, że bez aktywnego wsparcia i interwencji przedstawicieli dyplomatycznych i wojskowych Stanów Zjednoczonych powstanie przeciwko rządowi królowej Liliuokalani zakończyłoby się niepowodzeniem z powodu braku poparcia społecznego i niewystarczającej broni;

Zważywszy, że: 1 lutego 1893 r. minister Stanów Zjednoczonych podniósł amerykańską flagę i ogłosił Hawaje protektoratem Stanów Zjednoczonych;

Zważywszy, że: raport z przeprowadzonego przez Prezydenta śledztwa, przeprowadzonego przez byłego kongresmana Jamesa Blounta w sprawie wydarzeń towarzyszących powstaniu i obaleniu z 17 stycznia 1893 r., wykazał, że przedstawiciele dyplomatyczni i wojskowi Stanów Zjednoczonych nadużyli swoich uprawnień i byli odpowiedzialni za zmianę rządu ;

w wyniku tego dochodzenia minister Stanów Zjednoczonych na Hawajach został odwołany ze stanowiska dyplomatycznego, a dowódca wojskowy sił zbrojnych Stanów Zjednoczonych stacjonujących na Hawajach został ukarany dyscyplinarnie i zmuszony do złożenia rezygnacji ze służby;

Zważywszy, że: w przesłaniu do Kongresu z 18 grudnia 1893 r. prezydent Grover Cleveland w pełni i dokładnie poinformował o bezprawnych czynach spiskowców, określił je jako „akt wojenny, popełniony przy udziale przedstawiciela dyplomatycznego Stanów Zjednoczonych i bez autorytetu Kongresu” i uznał, że takimi aktami obalony został rząd pokojowego i przyjaznego narodu;

Zważywszy, że: Prezydent Cleveland stwierdził ponadto, że „popełniono w ten sposób istotną krzywdę, którą należyty szacunek dla naszego charakteru narodowego oraz praw poszkodowanych wymaga, abyśmy starali się naprawić” i wezwał do przywrócenia monarchii hawajskiej;

mając na uwadze, że: Rząd Tymczasowy protestował przeciwko wezwaniu prezydenta Clevelanda do przywrócenia monarchii i nadal sprawował władzę państwową oraz dążył do przyłączenia do Stanów Zjednoczonych;

Zważywszy, że: Rząd Tymczasowy z powodzeniem lobbował Komisję Spraw Zagranicznych Senatu (zwaną dalej w niniejszej uchwale „Komisją”), aby przeprowadziła nowe śledztwo w sprawie wydarzeń towarzyszących obaleniu monarchii;

Zważywszy, że: Komisja i jej przewodniczący, senator John Morgan, przeprowadzili w Waszyngtonie od 27 grudnia 1893 r. do 26 lutego 1894 r. przesłuchania, na których członkowie Rządu Tymczasowego usprawiedliwiali i aprobowali działania ministra Stanów Zjednoczonych i zalecali aneksja Hawajów;

mając na uwadze, że chociaż Rząd Tymczasowy był w stanie ukryć rolę Stanów Zjednoczonych w nielegalnym obaleniu monarchii hawajskiej, nie był w stanie zebrać poparcia dwóch trzecich Senatu potrzebnego do ratyfikacji traktatu aneksyjnego;

zważywszy, że: 4 lipca 1894 r. Rząd Tymczasowy ogłosił się Republiką Hawajów;

Zważywszy, że: 24 stycznia 1895 r. podczas uwięzienia w Pałacu Iolani królowa Liliuokalani została zmuszona przez przedstawicieli Republiki Hawajów do oficjalnej abdykacji z tronu;

mając na uwadze, że w wyborach prezydenckich w Stanach Zjednoczonych w 1896 r. William McKinley zastąpił Grovera Clevelanda;

Zważywszy, że: 7 lipca 1898 r., w wyniku wojny hiszpańsko-amerykańskiej, prezydent McKinley podpisał Wspólną Rezolucję Newlands, która przewidywała aneksję Hawajów;

a także mając na uwadze, co następuje: na mocy rezolucji Newlands samozwańcza Republika Hawajów przekazała Stanom Zjednoczonym zwierzchnictwo nad Wyspami Hawajskimi;

Zważywszy, że: Republika Hawajów scedowała również 1 800 000 akrów koron, ziem rządowych i publicznych Królestwa Hawajów, bez zgody lub odszkodowania dla rdzennej ludności Hawajów na Hawajach lub ich suwerennego rządu;

Zważywszy, że: Kongres, poprzez Rezolucję Newlands, ratyfikował cesję, zaanektował Hawaje jako część Stanów Zjednoczonych i nadał tytuł prawny do ziem na Hawajach w Stanach Zjednoczonych;

Zważywszy, że: Rezolucja Newlands określała również, że traktaty istniejące między Hawajami a innymi narodami mają zostać natychmiast wygaszone i zastąpione traktatami Stanów Zjednoczonych z takimi narodami;

a także mając na uwadze, co następuje: Rezolucja Newlands doprowadziła do transakcji między Republiką Hawajów a Rządem Stanów Zjednoczonych;

mając na uwadze, że: rdzenni mieszkańcy Hawajów nigdy bezpośrednio nie zrzekli się swoich roszczeń do swojej wrodzonej suwerenności jako ludu lub nad swoimi ziemiami narodowymi na rzecz Stanów Zjednoczonych, ani poprzez swoją monarchię, ani w drodze plebiscytu lub referendum;

Zważywszy, że: 30 kwietnia 1900 r. prezydent McKinley podpisał ustawę organiczną, która ustanowiła rząd dla terytorium Hawajów i określiła strukturę polityczną i uprawnienia nowo utworzonego rządu terytorialnego oraz jego stosunki ze Stanami Zjednoczonymi;

mając na uwadze, że: 21 sierpnia 1959 r. Hawaje stały się 50. stanem Stanów Zjednoczonych;

Zważywszy, że: zdrowie i dobre samopoczucie rdzennych mieszkańców Hawajów jest nierozerwalnie związane z ich głębokimi uczuciami i przywiązaniem do ziemi;

a także mając na uwadze, co następuje: długoterminowe zmiany gospodarcze i społeczne na Hawajach w XIX i na początku XX wieku były katastrofalne dla ludności oraz dla zdrowia i dobrobytu mieszkańców Hawajów;

mając na uwadze, że: rdzenni mieszkańcy Hawajów są zdecydowani zachować, rozwijać i przekazywać przyszłym pokoleniom terytorium swoich przodków oraz swoją tożsamość kulturową zgodnie z własnymi duchowymi i tradycyjnymi wierzeniami, zwyczajami, praktykami, językiem i instytucjami społecznymi;

mając na uwadze, że w celu promowania harmonii rasowej i zrozumienia kulturowego ustawodawca stanu Hawaje postanowił, że rok 1993 powinien służyć Hawajom jako rok szczególnej refleksji nad prawami i godnościami rdzennych Hawajczyków na Hawajach i w Ameryce społeczeństwa;

Zważywszy, że XVIII Synod Generalny Zjednoczonego Kościoła Chrystusowego w uznaniu historycznego współudziału tej denominacji w nielegalnym obaleniu Królestwa Hawajów w 1893 roku nakazał Urzędowi Prezydenta Zjednoczonego Kościoła Chrystusowego publiczne przeprosiny tubylców Hawajczyków i zainicjować proces pojednania między Zjednoczonym Kościołem Chrystusowym a rdzennymi Hawajczykami; I

Zważywszy, że: jest właściwe i na czasie, aby Kongres z okazji zbliżającej się setnej rocznicy tego wydarzenia uznał historyczne znaczenie nielegalnego obalenia Królestwa Hawajów, wyraził głęboki żal rdzennej ludności Hawajów oraz wspieranie wysiłków na rzecz pojednania stanu Hawaje i Zjednoczonego Kościoła Chrystusowego z rdzennymi Hawajczykami;

Dlatego teraz, czy to zostanie rozwiązane przez Senat i Izbę Reprezentantów Stanów Zjednoczonych Ameryki w Kongresie,

 

SEKCJA 1. POTWIERDZENIE I PRZEPRASZKI.

 

Kongres – (1) z okazji 100. rocznicy nielegalnego obalenia Królestwa Hawajów w dniu 17 stycznia 1893 r. uznaje historyczne znaczenie tego wydarzenia, które doprowadziło do zniesienia przyrodzonej suwerenności rdzennych mieszkańców Hawajów;

(2) uznaje i pochwala wysiłki na rzecz pojednania zapoczątkowane przez stan Hawaje i Zjednoczony Kościół Chrystusowy z rdzennymi Hawajczykami;

(3) przeprasza rdzennych Hawajczyków w imieniu narodu Stanów Zjednoczonych za obalenie Królestwa Hawajów w dniu 17 stycznia 1893 r. z udziałem agentów i obywateli Stanów Zjednoczonych oraz pozbawienie rdzennych Hawajczyków praw do samostanowienia;

(4) wyraża swoje zobowiązanie do uznania konsekwencji obalenia Królestwa Hawajów, aby zapewnić odpowiednią podstawę do pojednania między Stanami Zjednoczonymi a rdzennymi mieszkańcami Hawajów; I

(5) wzywa Prezydenta Stanów Zjednoczonych do uznania również konsekwencji obalenia Królestwa Hawajów i do wspierania wysiłków na rzecz pojednania między Stanami Zjednoczonymi a rdzennymi mieszkańcami Hawajów.

SEK. 2. DEFINICJE.

W rozumieniu niniejszej Wspólnej Rezolucji termin „rdzenni Hawajczycy” oznacza każdą osobę, która jest potomkiem ludu tubylczego, który przed 1778 r. okupował i sprawował suwerenność na obszarze, który obecnie stanowi stan Hawaje.

SEK. 3. WYŁĄCZENIE ODPOWIEDZIALNOŚCI.

Żadne z postanowień niniejszej wspólnej rezolucji nie ma na celu zaspokojenia jakichkolwiek roszczeń przeciwko Stanom Zjednoczonym.

Zatwierdzony 23 listopada 1993 r

 

*

Pismo pana Romanoffa został przetłumaczony na 32 języki, a jego artykuły zostały opublikowane na ponad 150 obcojęzycznych portalach informacyjnych i politycznych w ponad 30 krajach, a także na ponad 100 anglojęzycznych platformach. Larry Romanoff jest emerytowanym konsultantem ds. zarządzania i biznesmenem. Zajmował stanowiska kierownicze wyższego szczebla w międzynarodowych firmach konsultingowych i był właścicielem międzynarodowego biznesu importowo-eksportowego. Był profesorem wizytującym na Uniwersytecie Fudan w Szanghaju, prezentując studia przypadków w sprawach międzynarodowych starszym klasom EMBA. Pan Romanoff mieszka w Szanghaju i obecnie pisze serię dziesięciu książek ogólnie związanych z Chinami i Zachodem. Jest jednym ze współautorów nowej antologii Cynthii McKinney „When China Sneezes”. (Rozdział 2 — Radzenie sobie z demonami).

Jego pełne archiwum można zobaczyć pod adresem

https://www.bluemoonofshanghai.com/  + https://www.moonofshanghai.com/

Można się z nim skontaktować pod adresem:

2186604556@qq.com

 

Przedruk za zgodą autora – Larrego Romanoffa

Link źródłowy https://www.bluemoonofshanghai.com/politics/12466/

 

Copyrights © Larry Romanoff, Moon of Shanghai, Blue Moon of Shanghai, 2023