Żydowska deklaracja wojny z Niemcami – Bojkot gospodarczy z 1933 r.
Larry Romanoff, January 28, 2023
Źródło / Source : https://www.bluemoonofshanghai.com/politics/9962/
Tłumaczył / Translated by: FMforLXM – (Bitomat)
CHINESE ENGLISH GERMAN POLSKI PORTUGUESE ROMANIAN
Uwaga dla czytelników: Część treści tego eseju została zaczerpnięta z artykułu w The Barnes Review, styczeń/luty. 2001, s. 41-45, dr M. Raphael Johnson, asystent redaktora TBR. Został opublikowany za zgodą w wersji cyfrowej © 2002-2019 przez The Scriptorium. [1]
Żydzi na przestrzeni wieków dokonywali licznych okrucieństw i zbrodni przeciwko różnym narodom i suwerennym narodom. Oprócz wojen i rewolucji wprowadzili liczne embarga na żywność, embarga gospodarcze, wywołali brutalne recesje gospodarcze i wiele innych. Ten esej dotyczy jednego z takich wydarzeń, które zostało całkowicie pogrzebane przez historię, przez żydowskich autorów, przez żydowskich wydawców książek, należące do Żydów media głównego nurtu, i pogrzebane tak dobrze, że być może tylko kilka osób na milion jest świadomych jego istnienia. Jednak jest to jedna z bardziej brutalnych prób żydowskiej kontroli nad narodem i została opisana jako „wyjątkowe wydarzenie, które zapoczątkowało II wojnę światową”. Wydarzeniem tym była światowa wojna ekonomiczna Żydów z Niemcami w 1933 r., która miała miejsce na długo przed wprowadzeniem jakichkolwiek sankcji lub represji przeciwko Żydom w Niemczech.
„Wbrew powszechnemu mitowi, Żydzi pozostawali „wolni” w Niemczech – choć podlegali prawu, które ograniczało niektóre z ich przywilejów – przed wybuchem II wojny światowej. Jednak mało znanym faktem jest to, że przed rozpoczęciem wojny przywódcy światowej społeczności żydowskiej formalnie wypowiedzieli wojnę Niemcom – poza trwającym sześć lat bojkotem gospodarczym rozpoczętym przez światową społeczność żydowską, gdy partia nazistowska doszła do władzy w 1933 roku. W konsekwencji formalnego wypowiedzenia wojny władze niemieckie uznały Żydów za potencjalnych wrogich agentów. „Na długo przed tym, jak rząd Hitlera zaczął ograniczać prawa niemieckich Żydów, przywódcy światowej społeczności żydowskiej formalnie wypowiedzieli wojnę „nowym Niemcom”. Do dziś powszechnie (choć błędnie) uważa się, że kiedy Adolf Hitler został mianowany kanclerzem Niemiec w styczniu 1933 roku, rząd niemiecki rozpoczął politykę mającą na celu stłumienie Żydów w Niemczech”[2].
Tłem tego wydarzenia było to, że Hitler – który był tylko członkiem koalicji i w żadnym wypadku nie był „przywódcą” Niemiec w tamtym czasie – w pełni uznał, że większość kłopotów, przed którymi stanęły Niemcy, została spowodowana przez Żydów. Wśród nich było podżeganie do I wojny światowej przeciwko Niemcom, klęska Niemiec w I wojnie światowej przez wcielenie USA do wojny oraz brutalne i bezlitosne postanowienia traktatu wersalskiego. Hitler w pełni zdawał sobie sprawę, że niemiecka hiperinflacja i towarzysząca jej poważna depresja zostały w całości wywołane przez żydowskich bankierów w celu splądrowania Niemiec. W tym czasie niemiecka gospodarka była w rozsypce, z bardzo wysoką stopą bezrobocia i niewielką nadzieją na jakąkolwiek odbudowę, głównie dlatego, że Żydzi (Rothschildowie) byli właścicielami niemieckiego banku centralnego i kontrolowali walutę oraz znaczną część gospodarki i byli znacznie bardziej zainteresowani grabieżą kraju niż jego odbudową. Zdając sobie z tego sprawę, Hitler podjął kilka niezwykłych kroków. Zabił prywatny żydowski bank centralny, eksmitował wszystkich Żydów z krajowego systemu bankowego, eksmitował wszystkich Żydów z wysokich stanowisk rządowych i skutecznie usunął ich z wszelkich stanowisk, na których mogliby nadal szkodzić Niemcom i zapobiegać ich odrodzeniu jako suwerennego państwa. Historyczny zapis późniejszego „cudu gospodarczego” Hitlera w Niemczech jest legendą, a informacje są łatwo dostępne. W ciągu zaledwie trzech lat po usunięciu Rothschildów i Żydów z systemu bankowego i przejęciu kontroli nad bankowością i walutą, Niemcy osiągnęły pełne zatrudnienie, a gospodarka znów szumiała. Działania gospodarcze Hitlera były tak skuteczne, że Roosevelt bardzo chciał skopiować jego formułę.
Co więcej, Stany Zjednoczone były pod takim wrażeniem cudu gospodarczego Hitlera, że magazyn Time ogłosił go „Człowiekiem Roku„. Oczywiście od tego czasu Time wyciągnął wnioski i zamieścił zdumiewająco nienawistną diatrybę na temat tego samego człowieka, którego tak wysoko uhonorowali, mówiąc nam teraz, że „”On nadal żyje jako symbol zła„[3]. I oczywiście Snopes (kolejny żydowski troll Hasbary) „sprawdził fakty”[4] i mówi nam, że jest to całkowicie fałszywe założenie, że „nominacje Time’a do tytułu Człowieka Roku” miały oznaczać wielkość i uznanie, i były przyznawane tylko ludziom, którzy mieli korzystny wpływ na świat. Snopes mówi nam dalej, że „standardem Time’a dla tego tytułu było identyfikowanie osoby, która „miała największy wpływ na wiadomości”, niezależnie od tego, czy wpływ ten był pozytywny czy negatywny”, ale takie stanowisko stanowi niewybaczalną nieuczciwość; „Człowiek Roku” Time’a był ogromnym zaszczytem dla wybitnej osoby. Aby dopełnić serię żydowskich kłamstw Snopesa w tej sprawie, mówią nam, że w tym samym numerze z 1938 roku, w którym Hitler został nazwany „Człowiekiem Roku” Time’a, Hitler został opisany jako „największa zagrażająca siła, przed którą stoi dziś demokratyczny, kochający wolność świat„. Myślę, że to dobry moment, aby porzucić wszelkie złudzenia co do niezależnego i uczciwego sprawdzania faktów.
Oczywiście Żydzi sprzeciwili się usunięciu ich z korytarzy władzy. Zorganizowali mniej lub bardziej natychmiastową międzynarodową konferencję w sprawie Niemiec, po której przedstawili Hitlerowi zasadniczo dwa żądania: Jednym z nich była ponowna instalacja prywatnego banku centralnego Rothschilda, a drugim przywrócenie wszystkich Żydów eksmitowanych ze stanowisk politycznych lub innej władzy. Hitler stanowczo odmówił, czego skutkiem był ogólnoświatowy bojkot Niemiec.
Było to znacznie większe i bardziej złowieszcze przedsięwzięcie, niż się powszechnie uważa, nawet przez tych, którzy są świadomi jego podstaw. W tamtym czasie Niemcy były w stanie wyprodukować wystarczającą ilość żywności dla około 70% swojej populacji, co oznaczało, że kraj musiał regularnie importować ogromne ilości żywności. A to oczywiście wymagało dewiz – obcych walut na zakupy. Żydowski bojkot gospodarczy był zasadniczo skierowany przeciwko niemieckiemu eksportowi, zakładając, że jeśli eksport kraju gwałtownie spadnie, Niemcy nie będą mieli dewiz na opłacenie importu żywności, a tym samym być może 30% Niemców powoli umrze z głodu. I taki był plan: nie popełnijcie co do tego błędu. Zamiarem było zagłodzenie na śmierć ogromnego odsetka ludności Niemiec. Żydzi nie opublikowali tego zamiaru w mediach głównego nurtu, ale opublikowano go w mniejszych czasopismach i było szeroko dyskutowane i rozumiane, że taki będzie rezultat. Twierdzę, że argumentowanie, iż Żydzi nie mieli takich intencji, byłoby całkowicie nieistotne i nieszczere, ponieważ niezależnie od ich rzeczywistych intencji, byłby to nieunikniony rezultat. Gdyby eksport Niemiec załamał się, kraj nie byłby w stanie kupować żywności, a znaczna część ludności powoli umierałaby z głodu. Żaden inny rezultat nie był możliwy. Ponownie, nie popełnijmy błędu: taki był zamiar i nie oszukujmy się, że Żydzi nie byli świadomi tego wyniku. Wielokrotnie już pisałem, że poważnym błędem w sprawach zagranicznych jest zakładanie, że ludzie nie wiedzą, co robią.
Zdjęcie z londyńskiej gazety London Daily Express z nagłówkiem informującym o wojnie gospodarczej Żydów z Niemcami i promującym ogólnoświatowy bojkot niemieckich towarów.
W tym czasie wielu dużych i małych sprzedawców detalicznych (w wielu krajach) było Żydami, większość dużych hurtowników należała do Żydów, podobnie jak większość dużych importerów i większość statków lub linii żeglugowych. Plan zakładał, że żadna żydowska firma jakiegokolwiek rodzaju (ani żadna nieżydowska firma, nad którą Żydzi mogliby wywierać wpływ bankowy lub inny) nie będzie handlować żadnymi niemieckimi towarami jakiegokolwiek rodzaju. Co więcej, Żydzi i banki należące do Żydów odmówiłyby finansowania jakiejkolwiek części przepływu niemieckich towarów, a żydowskie firmy ubezpieczeniowe odmówiłyby ubezpieczenia towarów lub przewożących je statków. Brokerzy odmawiali handlu akcjami niemieckich firm. Ponadto duża część ówczesnych możliwości przewozowych należała do Żydów i żaden żydowski statek nie przewoził niemieckich towarów. Tam, gdzie Żydzi nie byli właścicielami lub nie kontrolowali firm, mogli wywierać duży wpływ i presję na bankowość i finanse, na reklamę, na transport i praktycznie zmuszać nieżydowskie firmy do podporządkowania się ich życzeniom, podobnie jak robią to dzisiaj za pomocą „sankcji” i innych nacisków. Embargo miało być ogólnoświatowe i całkowite. Żydzi umieścili wiele reklam w publikacjach medialnych, niezależnie od tego, czy były one własnością żydowską, czy nie, błagając wszystkich obywateli każdego narodu o całkowity bojkot wszystkich niemieckich towarów. Jako uzasadnienie podawano okrucieństwo wobec Żydów w Niemczech, podczas gdy w rzeczywistości nic takiego nie miało miejsca. Całe uzasadnienie bojkotu opierało się na kłamstwach. Został on ponadto przedstawiony jako odwet na „nazistowskich Niemczech”, podczas gdy „naziści” nie mieli żadnej roli do odegrania w tej farsie, ale była to podstawa wszystkich ówczesnych doniesień medialnych na ten temat.
Według londyńskiego The Daily Express z 24 marca 1933 r., Żydzi rozpoczęli już bojkot przeciwko Niemcom i ich wybranemu rządowi. Nagłówek brzmiał: „Judea wypowiada wojnę Niemcom – Żydzi całego świata jednoczą się – bojkot niemieckich towarów – masowe demonstracje”. Artykuł opisywał nadchodzącą „świętą wojnę” i zachęcał Żydów na całym świecie do bojkotowania niemieckich towarów i angażowania się w masowe demonstracje przeciwko niemieckim interesom gospodarczym. Według Expressu:
„Cały Izrael na całym świecie jednoczy się, by wypowiedzieć Niemcom ekonomiczną i finansową wojnę. Pojawienie się swastyki jako symbolu nowych Niemiec ożywiło stary wojenny symbol Judasza. Czternaście milionów Żydów rozproszonych po całym świecie zwarło się ze sobą jak jeden mąż, aby wypowiedzieć wojnę niemieckim prześladowcom swoich współwyznawców. Żydowski hurtownik opuści swój dom, bankier swoją giełdę, kupiec swój biznes, a żebrak swoją skromną chatę, aby przyłączyć się do świętej wojny przeciwko ludziom Hitlera. Express stwierdził, że Niemcy „stoją teraz w obliczu międzynarodowego bojkotu ich handlu, finansów i przemysłu….. W Londynie, Nowym Jorku, Paryżu i Warszawie żydowscy biznesmeni jednoczą się, by wyruszyć na ekonomiczną krucjatę”. W artykule napisano, że „na całym świecie trwają przygotowania do zorganizowania demonstracji protestacyjnych” i poinformowano, że „stary i zjednoczony naród Izraela formuje się z nową i nowoczesną bronią, aby stoczyć odwieczną walkę ze swoimi prześladowcami”. To naprawdę można opisać jako „pierwszy strzał oddany w drugiej wojnie światowej”.
W podobnym duchu żydowska gazeta Natscha Retsch pisała:
„Wojna przeciwko Niemcom będzie prowadzona przez wszystkie żydowskie społeczności, konferencje, kongresy… przez każdego indywidualnego Żyda. W ten sposób wojna przeciwko Niemcom będzie ideologicznie ożywiać i promować nasze interesy, które wymagają całkowitego zniszczenia Niemiec. Niebezpieczeństwo dla nas, Żydów, leży w całym narodzie niemieckim, w Niemczech jako całości, a także indywidualnie. Musi on zostać unieszkodliwiony na zawsze…. W tej wojnie my, Żydzi, musimy wziąć udział, i to z całą siłą i mocą, jaką mamy do dyspozycji„ [6] .
„Było to bezpośrednią odpowiedzią na to, że niemiecki rząd ogłosił później jednodniowy bojkot żydowskich firm w Niemczech. Rząd ogłosił, że jeśli po jednodniowym bojkocie nie będzie dalszych ataków na Niemcy, bojkot zostanie wstrzymany. Sam Hitler odpowiedział na żydowski bojkot i groźby w przemówieniu z 28 marca – cztery dni po pierwotnym wypowiedzeniu wojny przez Żydów – mówiąc:
„Tak więc faktem – wygodnie pomijanym w prawie całej historii na ten temat – jest to, że rozkaz bojkotu Hitlera z 28 marca 1933 roku był bezpośrednią odpowiedzią na wypowiedzenie wojny Niemcom przez światowe przywództwo żydowskie zaledwie cztery dni wcześniej. Dziś rozkaz bojkotu Hitlera jest opisywany jako nagi akt agresji, ale pełne okoliczności, które doprowadziły do jego wydania, rzadko są opisywane nawet w najbardziej obszernych i szczegółowych historiach „Holokaustu”. Nawet Saul Friedlander w swoim obszernym przeglądzie niemieckiej polityki, Nazistowskie Niemcy i Żydzi, nie wspomina o tym, że żydowskie wypowiedzenie wojny i bojkot poprzedziły przemówienie Hitlera z 28 marca 1933 roku. Wnikliwi czytelnicy mogliby mądrze zapytać, dlaczego Friedlander uznał ten element historii za tak nieistotny. Prostym faktem jest to, że to zorganizowane żydostwo jako podmiot polityczny – a nie niemiecka społeczność żydowska per se – faktycznie zainicjowało pierwszy strzał w wojnie z Niemcami”. Reakcja Niemiec była środkiem obronnym, a nie ofensywnym. Gdyby fakt ten był dziś powszechnie znany, rzuciłby nowe światło na późniejsze wydarzenia, które ostatecznie doprowadziły do ogólnoświatowej pożogi, która nastąpiła później” [7] .
„Żydowscy przywódcy nie blefowali. Bojkot był aktem wojny nie tylko w metaforze: był środkiem, dobrze spreparowanym, do zniszczenia Niemiec jako podmiotu politycznego, społecznego i gospodarczego. Długoterminowym celem żydowskiego bojkotu przeciwko Niemcom było doprowadzenie ich do bankructwa w odniesieniu do płatności reparacyjnych nałożonych na Niemcy po I wojnie światowej oraz utrzymanie Niemiec w stanie demilitaryzacji i bezbronności. W rzeczywistości bojkot był dość wyniszczający dla Niemiec. Żydowscy badacze, tacy jak Edwin Black, donosili, że w odpowiedzi na bojkot niemiecki eksport został zmniejszony o 10 procent, a wielu domagało się zajęcia niemieckich aktywów w innych krajach.” [8]
Zdjęcie przedstawia wydanie The New York Daily News z 1933 roku, przedstawiające zorganizowany przez Żydów 40-tysięczny wiec protestacyjny.
„Ataki na Niemcy nie ustały. Światowe przywództwo żydowskie stało się jeszcze bardziej wojownicze i wpadło w szał. W Amsterdamie odbyła się Międzynarodowa Żydowska Konferencja Bojkotu (zorganizowana przez chazarskich Żydów z londyńskiego City), której celem była koordynacja trwającej kampanii bojkotu.
Odbyła się ona pod auspicjami samozwańczej Światowej Żydowskiej Federacji Gospodarczej, której prezesem był słynny nowojorski prawnik i wieloletni pośrednik polityczny, Samuel Untermeyer. Po powrocie do Stanów Zjednoczonych po konferencji, Untermeyer wygłosił przemówienie w radiu WABC (Nowy Jork), którego transkrypcja została wydrukowana w The New York Times 7 sierpnia 1933 roku. Podżegające oratorium Untermeyera wzywało do „świętej wojny” przeciwko Niemcom, twierdząc wprost, że Niemcy są zaangażowane w plan „eksterminacji Żydów”. Powiedział (częściowo):
„Niemcy [zostały] przekształcone z narodu kultury w istne piekło okrutnych i dzikich bestii. Jesteśmy to winni nie tylko naszym prześladowanym braciom, ale całemu światu, aby teraz w samoobronie zadać cios, który uwolni ludzkość od powtórzenia się tej niewiarygodnej zniewagi…. Teraz albo nigdy wszystkie narody ziemi muszą zjednoczyć się przeciwko… rzezi, głodowi i unicestwieniu… diabelskim torturom, okrucieństwu i prześladowaniom, które są zadawane dzień po dniu tym mężczyznom, kobietom i dzieciom…. Kiedy ta historia zostanie opowiedziana… świat skonfrontuje się z obrazem tak przerażającym w swoim barbarzyńskim okrucieństwie, że piekło wojny i rzekome belgijskie okrucieństwa bledną w porównaniu z tą diabelską, celowo, z zimną krwią zaplanowaną i już częściowo zrealizowaną kampanią eksterminacji dumnego, łagodnego, lojalnego, przestrzegającego prawa narodu… Żydzi są arystokratami świata. Od niepamiętnych czasów … widzieli swoich prześladowców przychodzących i odchodzących. Tylko oni przetrwali. I historia się powtórzy. Następnie Untermeyer przedstawił swoim słuchaczom całkowicie fałszywą historię okoliczności niemieckiego bojkotu i jego początków. Ogłosił również, że Niemcy byli nastawieni na plan „eksterminacji Żydów„.
Reżim Hitlera zapoczątkował i w diabelski sposób realizuje swój bojkot mający na celu eksterminację Żydów, wywieszając plakaty na żydowskich sklepach, ostrzegając Niemców przed kontaktami z nimi, przez więzienie żydowskich sklepikarzy i paradowanie z nimi po ulicach setkami pod strażą nazistowskich żołnierzy za jedyne przestępstwo bycia Żydami, wyrzucając ich z zawodów, w których wielu z nich osiągnęło wybitność, wykluczając ich dzieci ze szkół, ich mężczyzn ze związków zawodowych, zamykając przed nimi każdą drogę utrzymania, zamykając ich w nikczemnych obozach koncentracyjnych, głodząc i torturując bez powodu oraz uciekając się do każdej innej możliwej formy tortur, nieludzkiej poza pojęciem, aż samobójstwo stało się ich jedynym sposobem ucieczki, a wszystko to wyłącznie dlatego, że są Żydami lub ich odległymi przodkami, a wszystko to w celu ich eksterminacji. „
Raczej podburzająca mowa zbudowana w całości na zmyśleniach; „potworne porno”, z którego Żydzi stali się tak sławni i wykorzystali to do rozpoczęcia wielu wojen, w tym dzisiejszych wojen z Rosją, Chinami i Iranem.
Wydanie The Daily Express z Londynu z 24 marca 1933 roku opisywało, jak żydowscy przywódcy, w połączeniu z potężnymi międzynarodowymi żydowskimi interesami finansowymi, rozpoczęli bojkot Niemiec w wyraźnym celu sparaliżowania ich i tak już niepewnej gospodarki w nadziei na obalenie nowego rządu. Dopiero wtedy Niemcy odpowiedziały tym samym. Tak więc, prawdę mówiąc, to światowe przywództwo żydowskie – a nie Trzecia Rzesza – oddało pierwszy strzał w II wojnie światowej. Wybitny nowojorski prawnik Samuel Untermeyer był jednym z czołowych agitatorów w wojnie przeciwko Niemcom, opisując żydowską kampanię jako nic innego jak „świętą wojnę”. Wszystko to miało miejsce na długo przed tym, jak niemiecki rząd zaczął ograniczać prawa niemieckich Żydów.
„Do dziś powszechnie (choć błędnie) uważa się, że kiedy Adolf Hitler został mianowany kanclerzem Niemiec w styczniu 1933 r. prowadzenie kampanii terroru i przemocy wobec rodzimej ludności żydowskiej”. Nic nie może być dalej od prawdy. Nawet Centralne Stowarzyszenie Żydów w Niemczech, znane jako Verein, odrzuciło sugestię głoszoną przez przywódców żydowskich na całym świecie, jakoby nowy niemiecki rząd celowo prowokował powstania antyżydowskie. Verein wydał oświadczenie, że „odpowiedzialne władze rządowe [tj. reżim hitlerowski] nie są świadome groźnej sytuacji”, mówiąc: „nie wierzymy, że nasi niemieccy współobywatele dadzą się ponieść popełnianiu ekscesów wobec Żydów. ” Nawet Stowarzyszenie Syjonistyczne w Niemczech wystosowało 26 marca telegram odrzucający zarzuty stawiane rządowi niemieckiemu jako „propagandowe”, „kłamliwe” i „sensacyjne”. Niemniej jednak siły żydowskie wywodzące się z londyńskiego City były zdeterminowane, by kontynuować zaciekłą propagandową kampanię nienawiści i rozpocząć wojnę ekonomiczną z Niemcami.
Wiec, który przyciągnął około 40 000 osób, zorganizowany przez światowe żydostwo w celu bojkotu wszystkich niemieckich towarów, mający na celu wywarcie presji na Niemcy. Zdjęcie: Larry Froeber/NY Daily News Archive/Getty Images
Niemiecki rząd skarżył się na „kampanię szkalowania” Niemiec i odnosił się do „ich zniekształconych i nieprawdziwych wiadomości o prześladowaniach i torturach Żydów, wrażenia, że nie powstrzymują się przed niczym, nawet przed kłamstwami i oszczerstwami, by walczyć z obecnym niemieckim rządem”. Nagłówek na pierwszej stronie New York Daily News okrzyknął masowy antyniemiecki wiec protestacyjny, który odbył się w Madison Square Garden 27 marca 1933 roku. „Pomimo wysiłków niemieckiego rządu, aby złagodzić napięcia i zapobiec eskalacji wyzwisk i gróźb ze strony międzynarodowych przywódców żydowskich, wiec odbył się zgodnie z planem. Podobne wiece i marsze protestacyjne odbywały się również w innych miastach w tym samym czasie”.
Niemiecki plakat nawołujący do bojkotu żydowskich sklepów.
Żydzi po prostu odmówili ustąpienia i zorganizowali jednoczesne protesty i wiece w ponad 70 miejscach w USA, wszystkie oparte na nikczemnie fałszywych i podżegających zarzutach przeciwko Niemcom. Żydzi nawet wtedy mieli wystarczającą siłę medialną, aby wiele z tych antyniemieckich wieców nienawiści było transmitowanych nie tylko w całych Stanach Zjednoczonych, ale na całym świecie. Opowieść głosiła, że „Nowe Niemcy” były złym bytem, „wrogiem żydowskich interesów” i z tych powodów musiały zostać pilnie „ekonomicznie uduszone”. Tylko w bezpośredniej odpowiedzi na to niemiecki rząd ogłosił jednodniowy bojkot żydowskich firm w Niemczech, stwierdzając, że jeśli żydowskie ataki na Niemcy ustaną, nie będzie powtórek.
Poniższe zdjęcie przedstawia niemiecki plakat wzywający do wzajemnego bojkotu żydowskich kupców w odwecie za ogólnoświatowy żydowski bojkot niemieckich towarów.
Plakat brzmi częściowo: „Niemieccy towarzysze ludowi! Niemieckie gospodynie domowe! Wszyscy znacie haniebne metody, których tak zwani „niemieccy” Żydzi za granicą używają do podżegania przeciwko narodowi niemieckiemu i narodowemu rządowi Adolfa Hitlera. Jeśli nie chcemy się poddać i pogrążyć w jeszcze większej nędzy, musimy się bronić. Dlatego wzywamy was do wysłuchania apelu naszego Führera, kanclerza narodu niemieckiego, o bojkot przeciwko Żydom i oczekujemy pełnego wsparcia każdej osoby w tej akcji obronnej. Teksty na transparentach brzmiały: „Niemcy! Brońcie się! Nie róbcie zakupów w żydowskich sklepach!” Inne brzmią: „Nie kupuj w żydowskich sklepach! Nie chodzić do żydowskiego lekarza! Ale utrzymujcie najsurowszą dyscyplinę. Nie dotykajcie nawet włosa na głowie Żyda”. Bojkot rozpoczyna się w sobotę o 10:00 rano”.
Żydowska reklama w wydaniu The Leader Post z 1933 r., nawołująca do bojkotu niemieckich towarów.
Według s. 45 The Jewish War Veterans Story, „bojkot został „zapoczątkowany” przez gigantyczną paradę pod patronatem J.W.V., która odbyła się w Nowym Jorku 23 marca 1933 r., z trzydniowym wyprzedzeniem”, i stwierdza dalej, że trasa parady „była wyłożona prawie milionem ludzi. „Niefortunne jest to, że Żydzi są niemal jednogłośnie (i zaciekle) zdeterminowani, aby ta historia została pogrzebana, a także niefortunne jest to, że każda część żydowskich mediów jednogłośnie czyta z fałszywego scenariusza w odniesieniu do okoliczności tego wydarzenia, przekręcając brutalną napaść na Niemcy przez międzynarodowych Żydów w rodzaj kary za (wyimaginowane) niemieckie wykroczenia. Internet jest zalewany wyłącznie artykułami na temat „nazistowskiego bojkotu żydowskich firm”, ale nikt nie mówi prawdy o tym, co naprawdę się wydarzyło, a prawie wszystkie odniesienia dotyczą jednodniowego bojkotu żydowskich firm w Niemczech, całkowicie ignorując podstawowe fakty. Zdanie otwierające Wikipedię: „Bojkot antynazistowski był międzynarodowym bojkotem niemieckich produktów w odpowiedzi na przemoc i nękanie Żydów przez członków nazistowskiej partii Hitlera” [9] . Stwierdzenie to jest jawnym kłamstwem, niepopartym żadnymi faktami. [1]
Strona internetowa My Jewish Learning mówi nam: „Nowojorski wiec był transmitowany na cały świat. Tłum 55.000 ludzi wylał się z Ogrodu na ulice, by wysłuchać prezesa Amerykańskiego Kongresu Żydów Bernarda Deutscha, prezesa Amerykańskiej Federacji Pracy Williama Greena i senatora Roberta F. Wagnera”.
Nie wspomina się o tym, że byli to wszyscy Żydzi, a nie niezależne raporty lub spontaniczne zgromadzenia.[2] Kiedyś wspomniałem o tym wydarzeniu w komentarzu opublikowanym na The Economist i pojawiła się prawdziwa powódź hasbary Żydów, którzy wyśmiali to wydarzenie, zaprzeczając mu w całości i twierdząc między innymi, że jakiś nieodpowiedzialny artykuł w „małym angielskim tabloidzie” nie był wiarygodny. Ale w rzeczywistości Daily Express był bardzo szanowany i był powszechnie przedstawiany jako najbardziej poczytna gazeta na świecie w tamtym czasie.
*
Pisarstwo Larry’ego Romanoffa zostało przetłumaczone na 32 języki, a jego artykuły opublikowano na ponad 150 obcojęzycznych stronach internetowych z wiadomościami i polityką w ponad 30 krajach, a także na ponad 100 platformach anglojęzycznych. Larry Romanoff jest emerytowanym konsultantem ds. zarządzania i biznesmenem. Zajmował wysokie stanowiska kierownicze w międzynarodowych firmach konsultingowych i był właścicielem międzynarodowej firmy importowo-eksportowej. Był profesorem wizytującym na Uniwersytecie Fudan w Szanghaju, prezentując studia przypadków w sprawach międzynarodowych w starszych klasach EMBA. Pan Romanoff mieszka w Szanghaju i obecnie pisze serię dziesięciu książek ogólnie związanych z Chinami i Zachodem. Jest jednym z autorów nowej antologii Cynthii McKinney „When China Sneezes”. (Rozdział 2 – Radzenie sobie z demonami).
Jego pełne archiwum można zobaczyć pod adresem:
https://www.bluemoonofshanghai.com/ + https://www.moonofshanghai.com/
Można się z nim skontaktować pod adresem:
*
Źródło / Source : https://www.bluemoonofshanghai.com/politics/9962/
Tłumaczył / Translated by: FMforLXM – (Bitomat)
*
Odnośniki / źródła:
[1] Żydowska deklaracja wojny z nazistowskimi Niemcami
https://wintersonnenwende.com/scriptorium/english/archives/articles/jdecwar.html
[2] Żydowska deklaracja wojny z nazistowskimi Niemcami
https://wintersonnenwende.com/scriptorium/english/archives/articles/jdecwar.html
[3] 130 lat po narodzinach Hitlera, nadal żyje on jako symbol zła
https://time.com/5573720/hitler-world-influence/
[4] Czy Adolf Hitler został nazwany „Człowiekiem Roku” przez magazyn TIME w 1938 roku?
https://www.snopes.com/fact-check/hitler-time-magazine-1938/
[5] Żydowska deklaracja wojny z nazistowskimi Niemcami
https://wintersonnenwende.com/scriptorium/english/archives/articles/jdecwar.html
[6] Artykuł z The Barnes Review, Jan./Feb. 2001, s. 41-45, autorstwa M. Raphael Johnson, Ph.D., asystenta redaktora TBR; i opublikowany za zgodą TBR, w wersji zdigitalizowanej © 2002-2019 przez The Scriptorium.
https://www.wintersonnenwende.com/scriptorium/english/archives/articles/jdecwar.html
[7] Artykuł z The Barnes Review, Jan./Feb. 2001, s. 41-45, autorstwa M. Raphael Johnson, Ph.D., asystenta redaktora TBR; i opublikowany za zgodą TBR, w wersji zdigitalizowanej © 2002-2019 przez The Scriptorium.
https://www.wintersonnenwende.com/scriptorium/english/archives/articles/jdecwar.html
[8] Edwin Black, The Transfer Agreement – The Untold Story of the Secret Pact between the Third Reich and Jewish Palestine, New York, 1984).
https://www.foreignaffairs.com/reviews/capsule-review/1984-06-01/transfer-agreement-untold-story-secret-pact-between-third-reich
[9] Bojkot antynazistowski z 1933 r.
https://en.wikipedia.org/wiki/1933_anti-Nazi_boycott
[10] Bojkot antynazistowski z 1933 r.
https://www.myjewishlearning.com/article/the-anti-nazi-boycott-of-1933/
Copyright © Larry Romanoff, Blue Moon of Shanghai, Moon of Shanghai, 2023